Friday, November 03, 2006

Χαιρετισμός Σάββα Αγουρίδη

Χαιρετισμός του Καθηγητή Θεολογίας Σάββα Αγουρίδη

Αγαπητοί συνάδελφοι, κυρίες και κύριοι,

Τον κύριο Βασιλάκη εγνώρισα προ του θέρους όταν με επισκέφθηκε σπίτι μου και μου έδωσε το βιβλίο του «Η Μάστιγα του Θεού», όπου ασκείται, με βάση κείμενα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου, δριμύτατη κριτική για τις καταγεγραμμένες εκεί αντιλήψεις του. Και βέβαια περιμέναμε σύντομα την απάντηση του κ. Χριστοδούλου: την υιοθέτηση και δικαιολόγηση των εξτρεμιστικών του διακηρύξεων, ή τουλάχιστον τον χαρακτηρισμό τους ως «υφολογικών σκληροτήτων». Δυστυχώς, απ’ όσο ξέρω, από την Αρχιεπισκοπή μέχρι σήμερα καμιά αντίδραση δεν εκδηλώθηκε και, καθώς φαίνεται, τις οίδε για ποιους λόγους, προτιμήθηκε η σιγή. Αλλά οι απευθυνόμενες προς τον Μακαριώτατο αιτιάσεις είναι πολύ σοβαρές· δεν είναι από εκείνες που μπορεί κανείς να ξεπεράσει σιωπώντας. Αν δεν απαντήσει κανείς σε τόσο βαριές κατηγορίες, σε ποιες απαντάει; Η σιωπή από πλευράς Εκκλησίας μπορεί να οδηγήσει σε δυσάρεστες διενέξεις, ενώ άλλοι μπορούν να τη θεωρήσουν αποδοχή κάποιας ενοχής.

Ο κ. Βασιλάκης με επισκέφθηκε χθες και μου εζήτησε να διατυπώσω κάποιο «μήνυμα» για την εκδήλωση που θα λάβει χώρα στη Θεσσαλονίκη, και το κάνω ευχαρίστως: Σε περιστάσεις κρίσιμες όπως οι σημερινές, η σιωπή του Μακαριωτάτου στις αιτιάσεις του κ. Βασιλάκη δεν εξυπηρετεί την Εκκλησία, ενώ σε πολλούς συμπατριώτες μας δημιουργεί σύγχυση. Αναμένεται λοιπόν από πλευράς Εκκλησίας η δημοσίευση κάποιας απάντησης από μέρους του Μακαριωτάτου. Από μικρές σπίθες ξεκινάνε ενίοτε μεγάλες φωτιές.

Ομιλία Αντώνη Μανιτάκη

Αποσπάσματα της ομιλίας του καθηγητή Αντώνη Μανιτάκη

Το βιβλίο του Μανώλη Βασιλάκη «H Μάστιγα του Θεού» έχει τρία βασικά χαρίσματα:
Είναι αποκαλυπτικό, πλήρως και πειστικά τεκμηριωμένο, συναρπαστικό και ιδιαίτερα διαφωτιστικό.
Αποκαλυπτικό του βίου και των ημερών του ηγέτη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος κ. Χριστόδουλου. Παρέχει μία εντυπωσιακή σε έκταση και τεκμηρίωση εικόνα της προσωπικότητάς του κυρίως μέσα από τα έργα και τους λόγους του. Αποκαλυπτικό του δημόσιου βίου του και όχι βέβαια του ιδιωτικού, της πολιτικής του ιδεολογίας και των πολιτικών του φιλοδοξιών. Αποκαλυπτικό του πάθους που τον διακατέχει για την άσκηση εκκλησιαστικής εξουσίας, της αρχομανίας του, της δημόσιας προβολής του, της επιδειξιομανίας του και της φιλάρεσκης ιδεολογίας του. Αποκαλυπτική για τα βαθύτερα κίνητρα των λόγων και ενεργειών του. Με προκάλυμμα και πρόφαση την Ορθοδοξία και την Εκκλησία του Χριστού και με προπέτασμα τον λόγο του Θεού, ο Χριστόδουλος πολιτικολογεί, ασχολείται μόνον με την εγκόσμια, με του Λαό του Θεού, με το έθνος, το κράτος και την ελληνορθόδοξη ιδεολογία και καθόλου με τα πνευματικά ζητήματα ή με εκείνα ψυχής του πιστού. Κίνητρά του είναι η επιδίωξη της εγκόσμιας δύναμης και της εφήμερης δόξας. Για την ελληνοορθόδοξη ιδεολογία του Χριστόδουλου ο λαός του Θεού ταυτίζεται με τον ελληνικό λαό και ο ελληνικός λαός υπάγεται και υποτάσσεται το Γένος των Ελλήνων και το γένος των Ελλήνων ταυτίζεται με το ελληνικό έθνος και όλα αυτά μαζί υπάρχουν επειδή υπάρχει το κράτος και η Εκκλησία, η οποία ναι μεν ιδρύθηκε από τον Χριστό, υπάρχει όμως τώρα μαζί με το ελληνικό κράτος και χάρις σε αυτό.
Η εξαντλητική παράθεση αποσπασμάτων από τους λόγους του Αρχιεπισκόπου και ο συνεκτικός και αποδεικτικός τρόπος έκθεσης και ο σχολιασμός τους κάνουν επί πλέον το βιβλίο, συναρπαστικό. Διαβάζεται ευχάριστα και εύκολα, διότι τα παραθέματά του έχουν λογική και ιστορική αλληλουχία, υπακούουν σε κάποια λογική, σε αυτή που θέλει να ξεσκεπάσει και να αποδείξει ότι ο λόγος του Χριστόδουλου, είναι τελικά φτηνός, κοινός, ένας ξεπερασμένος εθνικιστικός, λαϊκίστικος και μισαλόδοξος λόγος, εκτός εποχής. Δεν τον φοβάμαι αυτόν τον λόγο, γιατί δεν έχει μέλλον, φθίνει σε απήχηση, δεν συνεγείρει, απλώς φανατίζει ορισμένους και συντηρεί απεγνωσμένα αυτό που ενυπάρχει στην συνείδηση και στις πεποιθήσεις της πλειονότητας των Ελλήνων.
Τέλος, το βιβλίο είναι και διαφωτιστικό διότι μας διαφωτίζει με τρόπο συστηματικό και τεκμηριωμένο για την ιδεολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος, γενικά για την κρατικιστική της εξάρτηση και την εξουσιαστική της δομή και την πάγια της ιδεολογία. Διότι, ο λόγος του Χριστόδουλου δεν είναι ένα συγκυριακός, περιστασιακός, προσωπικός λόγος. Αυτός ήταν ανέκαθεν, ιδίως μετά τον Εμφύλιο και επί Χούντας, ο επίσημος, ο μοναδικός λόγος της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ο λόγος του δικού μας, του Άνθιμου δεν είναι διαφορετικός ούτε του Καλλίνικου. Ένας λόγος, βαθύτατα κρατικιστικός, εθνικός, εγκόσμιος, ένα λόγος που εκφέρεται πάντα στον όνομα του ελληνικού κράτους και του ελληνικού έθνους, αδιαχώριστος από το Γένος των Ελλήνων. Ο λόγος της Εκκλησίας ολόκληρης από τότε που ιδρύθηκε είναι βαθύτατα εθνικός, όπως είναι όλων των ορθόδοξων εκκλησιών των χωρών των Βαλκανίων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος ιδρύθηκε από το Ελληνικό κράτος, ως απόδειξη της εθνικής του ανεξαρτησίας. Το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος και ο διοικητικός αποχωρισμός της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο αυτό αποδεικνύει, την αντιστοίχιση του εθνικού κράτους με μια εθνική εκκλησία. Έκτοτε η Εκκλησία της Ελλάδος υπάρχει από το κράτος, ως εθνική και κρατική εκκλησία, εξάρτημα του κράτους και θεσμός κρατικός και άρα συνδεδεμένη και με την πολιτική εξουσία. Υποταγμένη ήταν πάντα στην Πολιτική εξουσία, την οποία άλλοτε κολάκευε και άλλοτε εκβίαζε. Αυτή ήταν και είναι τη ταυτότητά της και αυτός ο λόγος ύπαρξής της.
Τώρα αυτό ο ομφάλιος λώρος κράτους-έθνους- Εκκλησίας, την εποχή της επιβολής των πλουραλιστικών κοινωνιών, της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της καλούμενης παγκοσμιοποίησης τείνει να διαρρηχτεί, ο σχετικός εκκλησιαστικός λόγος πνέει τα λοίσθια ή αγωνίζεται να αναπροσαρμοστεί. Η σημερινή δόξα της εθνικής εκκλησιαστικής ιδεολογίας είναι εφήμερη και πρόσκαιρη. Ηττήθηκε στη μάχη που έδωσε για τις ταυτότητες, δεν δικαιώθηκε στο θέμα του ονόματος της Μακεδονίας, έχει χάσει οριστικά την ιερότητά του και δεν αγγίζει κατά βάθος τις ψυχές των πιστών. Διότι είναι ένας λόγος, επιφανειακός και αγοραίος, χωρίς ίχνος θεολογικής ακτινοβολίας. Δεν γεμίζουν οι ψυχές των ορθόδοξων πιστών, των άνεργων και ανερμάτιστων ανθρώπων με λάβαρα και σημαίες, και κυρίως δεν συντείνεις στην δημιουργία ειρηνικής συμβίωσης με τους μετανάστες με κορώνες φανατισμού και μισαλλοδοξίας. Δεν τα αντέχει μακροπρόθεσμα ούτε το ίδιο το σύστημα. Από την ανάγνωση του βιβλίου του Βασιλάκη άντλησα, τελικά, –όσο και αν φαίνεται παράδοξο– κουράγιο και αισιοδοξία για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι απλώς μια ηρωική φωνή αντίστασης ή μια καταγγελία, είναι και μια αποκάλυψη και μια απομυθοποίηση ενός θεσμού που απεγνωσμένα κραυγάζει, νοιώθοντας ότι απειλείται η υπόστασή του, η ταυτότητά του.

Ομιλία Γιάννη Μπουτάρη

Αποσπάσματα της ομιλίας Γιάννη Μπουτάρη
στην παρουσίαση της «Μάστιγας του Θεού»


Πριν από έξι χρόνια, σε τούτη την πόλη έγινε η πρώτη «λαοσύναξη» για το ουσιαστικά λησμονημένο πια από την Ιεραρχία θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Αυτή η επίδειξη πολιτικής δύναμης της Εκκλησίας τέλειωσε με το πολιτικό σύνθημα: «Από τη Θεσσαλονίκη αρχίζει η νίκη». Νίκη εναντίον του σύγχρονου κοσμικού κράτους.
Ξαναδιαβάζοντας το βιβλίο του Μανώλη Βασιλάκη «Η Μάστιγα του Θεού» προκειμένου να το παρουσιάσω, ένιωσα την παρόρμηση να σταθώ ιδιαίτερα στο κεφάλαιο που περιγράφει τη λαοσύναξη στην πόλη μας, ώστε να φρεσκάρω τη μνήμη μου με τα όσα τρομερά ακούσαμε εκείνη την ημέρα. Tον λεκτικό ανασκολοπισμό των «γραικύλων» και την εμβληματική φράση του λαϊκισμού: «Ας λέει ο νόμος… Η φωνή του λαού έχει προτεραιότητα», «Εμείς εκπροσωπούμε τον λαό»! Κι ήταν τότε μόλις δυόμισι μήνες που είχε επανεκλεγεί η κυβέρνηση του… «δικτάτορα» Σημίτη.
Αλλά για τον φανατισμό του πλήθους χρειαζόταν η προβολή και άλλων επιβουλών.
– Εξωτερικοί κίνδυνοι: «Κινδυνεύουμε από τη Δύση»!
– Εσωτερικοί κίνδυνοι: «Θέλετε και άλλα μέτρα που ασφαλώς θα ακολουθήσουν; Να μερικά: Θα αφαιρεθούν οι εικόνες του Χριστού από τις αίθουσες των σχολείων και των δικαστηρίων και των νοσοκομείων, και των στρατώνων. Θα αφαιρεθεί από τους κοντούς των σημαιών ο Σταυρός. Ίσως να χρειασθεί να αλλάξει και η σημαία μας, επειδή έχει το Σταυρό. Βλέπουν το σταυρό και παθαίνουν κρίση, δαιμονίζονται. Ή και ο εθνικός μας ύμνος επειδή μιλάει για το Σταυρό…».
Τέσσερα χρόνια μετά, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών όλες αυτές τις κινδυνολογίες τις ξέχασε και δεν έθεσε ξανά το «μείζον εθνικό θέμα» των ταυτοτήτων. Απ’ αυτή την πόλη λοιπόν αναστάτωσε την Ελλάδα, την έκανε μπάχαλο επί δύο χρόνια για τις ταυτότητες και τις αντάλλαξε με τα ευρω-αργύρια από τα Γ΄ και Δ΄ Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης. Ζάλισε, φανάτισε, δίχασε, αποβλάκωσε και… ξέχασε, όπως συνέβη και με τα παλιότερα εθνικιστικά συλλαλητήρια πάλι στην πόλη μας, όπου πρωτοστατούσε η Εκκλησία. Δεν περιμένω να πάρουν πίσω την υπογραφή τους τα τρία εκατομμύρια πολίτες που υπέγραψαν σ’ εκείνο το αντισυνταγματικό «δημοψήφισμα» για ένα πουκάμισο αδειανό. Θα ζητήσουν όμως να τους δοθεί ποτέ καμιά εξήγηση; Αισθάνομαι θυμό για την καπηλεία του θρησκευτικού αισθήματος.
Ο κύριος Νομάρχης, ο κύριος Δήμαρχος, οι αρχές της Θεσσαλονίκης, δεν διεκδικούν όμως με τον ίδιο αποτελεσματικό τρόπο χρήματα για την επίλυση προβλημάτων και την ανάπτυξη της πόλης. Αλλά για την ανικανότητά τους λένε πως φταίει το «κράτος της Αθήνας». Και βέβαια διεκδικούν πάντα τις «ευλογημένες» ψήφους, πολλές φορές με εθνοκαπηλικά σόου, σαν αυτό που καταγράφει ο Βασιλάκης στο βιβλίο του: Όταν ο Ψωμιάδης αναρτά μέσα στην αίθουσα της Bουλής την ελληνική σημαία τον Απρίλιο του 1999 κερδίζοντας τα συγχαρητήρια του Αρχιεπισκόπου.
Το βασικότερο χαρακτηριστικό της αρχιεπισκοπικής πολιτικής είναι, κατά τη γνώμη μου, η οποία ενισχύεται από την τεκμηρίωση που κάνει ο Βασιλάκης, η απληστία για περισσότερη πολιτική και οικονομική εξουσία και η αδιαφορία για την όποια πνευματική παρουσία: Δεν θυμούμαι άλλον αρχιεπίσκοπο που να ενδιαφέρεται τόσο πολύ για το χρήμα, τη χλιδή και την προβολή από τα ΜΜΕ. Και σ’ αυτό είναι αποδεδειγμένα πιο απαιτητικός και πιο αποτελεσματικός και από τον κύριο Δήμαρχο και τον κύριο Νομάρχη. Διεκδικεί τα πάντα. Κι όταν ικανοποιηθούν τα μεγάλα αιτήματά του, ζητά και τα ρέστα. Αν μπορούσε να μετατρέψει η Μονή Πετράκη σε Βατικανό, θα το έκανε ευχαρίστως. Ακόμα και η σύγκρουση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη ήταν σύγκρουση χωρίς το παραμικρό θεολογικό επιχείρημα, μια σύγκρουση για εξουσία και τα ταμεία των μητροπόλεων.
Μια άλλη πτυχή που αναδεικνύεται με όσα στοιχεία παραθέτει ο Βασιλάκης, είναι αυτό που σατιρίζει ως «σχέδιο χαμαιλέων». Για να πετύχει τους εξουσιαστικούς και οικονομικούς στόχους, φοράει όποιο ένδυμα του ταιριάζει: φιλοευρωπαίος-αντιευρωπαίος, εχθρός του Ισλάμ-«αδελφός» των μουσουλμάνων, τουρκοφάγος-νηφάλιος κ.λπ., αρκεί εκείνη τη στιγμή να έχει ακροατήριο με ετούτη ή εκείνη την εμφάνιση. Προκειμένου να πετύχει αυτούς τους στόχους, προβάλλει συνήθως με ιδιαίτερη οξύτητα ισχυρισμούς που είναι προφανές ότι δεν ισχύουν, χωρίς να τον απασχολεί αν ορθοτομεί την αλήθεια. Ας το πούμε πολύ κομψά: ο Μακαριώτατος έχει μια παθολογικά κακή σχέση με την αλήθεια.
Έχει επίσης μια παθολογική εχθροπάθεια με αυτό που ονομάζει «χάρυβδη του πολυπολιτισμού». Στις περισσότερες ομιλίες του δαιμονοποιεί και καταράται την πολυπολιτισμικότητα. Ισχυρίζεται πως στην Ελλάδα «έχουν έρθει μετανάστες» και «κινδυνεύουμε να γίνουμε πρόσφυγες στην ίδια μας την πατρίδα»… Και στον «οδοστρωτήρα» ή «χοάνη» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως τη χαρακτηρίζει, υπάρχει τάχα μια «προσπάθεια συντονισμένη και μεθοδευμένη» να «πολτοποιηθούμε» και να «ομογενοποιηθούμε». Οι «ξένοι θέλουν να μας κάνουν κιμά». Βλέπει παντού συνωμοσίες (της «φράγκικης Δύσης», των «βάρβαρων Τούρκων», των Εβραίων, του «διεθνούς σιωνισμού»…) σε βάρος του «περιούσιου λαού» με τον «ανώτερο πολιτισμό». Το να κάνει κανείς τέτοια κηρύγματα, ειδικά στη «νύμφη του Θερμαϊκού», είναι σαν να κλείνει τα μάτια για να μη βλέπει την πραγματικότητα.
Το τελευταίο σημείο που θα ήθελα να σχολιάσω είναι το ιδεολόγημα το οποίο, συμπυκνωμένο σε σύνθημα, εκτοξεύθηκε για πρώτη φορά από την εξέδρα της Θεσσαλονίκης: «Ελλάδα σημαίνει Ορθοδοξία». Οραματίζεται δηλαδή μια «Ελλάδα Ελλήνων Ορθοδόξων» στη θέση της χουντικής «Ελλάδας Ελλήνων Χριστιανών» που κατέρρευσε. Από την άνοδο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών στον θρόνο καταβάλλεται μια τεράστια προπαγανδιστική προσπάθεια να επιβληθεί αυτή η αντίληψη. Αυτό πρακτικά σημαίνει ένα κράτος που θρησκεύεται, μια θρησκευόμενη πολιτεία. Στην ερώτηση τι κράτος είναι η Ελλάδα, η απάντηση σύμφωνα με την ιεραρχία πρέπει να είναι: «Ορθόδοξο!». Για σκεφθείτε, τι κράτη είναι η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, οι ΗΠΑ; Δεν διανοείται κανείς να τα προσδιορίσει με βάση το θρήσκευμα της πλειονότητας. Και δεν έχασαν ούτε την «ιδιοπροσωπία» τους ούτε την «ταυτότητά» τους ούτε πρόκειται να καταστραφούν επειδή δεν θρησκεύονται – αντιθέτως, προοδεύουν.
Η κατηγορία του Οικουμενικού Πατριάρχη εναντίον του Αρχιεπισκόπου Αθηνών: «εισπηδών, νοσφιζόμενος, κλέπτων», λόγω των διεκδικήσεών του στη Βόρεια Ελλάδα, θα μπορούσε να διατυπωθεί και για τις «εισπηδήσεις» και αξιώσεις του στα θέματα της πολιτείας. Στη χώρα μας έχουμε την ιδιαιτερότητα η Ορθόδοξη Εκκλησία να είναι κρατικός θεσμός. Ο Αρχιεπίσκοπος δεν συμπεριφέρεται σαν ιεράρχης, αλλά σαν πολιτικός. Γιατί δεν κάνει πολιτικό κόμμα;
Τελειώνοντας, θέλω να παρατηρήσω πως το βιβλίο αυτό είναι πυκνό και πλούσιο. Αποτελεί μια δύσκολη σύνθεση η οποία παρουσιάζει και αναλύει τις ακραίες μορφές έκφρασης του Νεοελληνικού Αντιδιαφωτισμού με ακρίβεια ακαδημαϊκή. Αλλά ταυτόχρονα, εκτός από την καταγραφή και τις εξαιρετικές αναλύσεις, έγινε αμέσως ανάρπαστο γιατί το καθιστούν δημοφιλές λαϊκό ανάγνωσμα οι παρεμβολές σατιρικών περιγραφών με έναν καβγατζή ήρωα που τα κάνει όλα μόνος του. Κάποιο άλλο βιβλίο 666 σελίδων θα ήταν κουραστικό. Ετούτο διαβάζεται και ξαναδιαβάζεται ευχάριστα, τμηματικά ή ολόκληρο, και πιστεύω πως θα αποτελεί σημείο αναφοράς και στη μετά Χριστόδουλο εποχή.
O κ. Στέφανος Μάνος, παρουσιάζοντας τη «Μάστιγα του Θεού» στην Αθήνα, σε εκδήλωση που έγινε συμβολικά στις 6.6.06, έκανε έκκληση στους αναγνώστες να κάνουν δώρο ένα αντίτυπο στον παπά της ενορίας τους. Εγώ νομίζω ότι ίσως πιο χρήσιμο θα ήταν να χαρίζουν ένα αντίτυπο στους πολιτικούς που ψηφίζουν.

Ομιλία Ιωάννη Πέτρου

Ομιλία του καθηγητή Θεολογικής Θεσσαλονίκης Ιωάννη Πέτρου

Προκλητικός ο τίτλος του βιβλίου του κ. Βασιλάκη, αλλά και η δουλειά καταπληκτική. Έχουν συγκεντρωθεί και εκδοθεί πάρα πολλά κείμενα του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, λόγοι, τοποθετήσεις, συνεντεύξεις. Τα κείμενα αυτά είναι συστηματικά καταταγμένα και κατάλληλα σχολιασμένα. Δεν θα μπορούσε κανείς να έχει με άλλο τρόπο όλο το υλικό αυτό.
Μέσα από τα κείμενα που εκδίδονται εμφανίζεται ανάγλυφα ο αντιφατικός λόγος του κ. Χριστόδουλου, ο οποίος αντιμετωπίζει με υποτιμητικό τρόπο όσους έχουν διαφορετική γνώμη επί διαφόρων θεμάτων ή κριτικάρουν τις απόψεις του. Ιδίως τελευταία θέλει να εμφανίζεται παντού. Δεν αφήνει συνέδριο για συνέδριο που να μην παραστεί ή να μη φροντίσει να διαβαστεί έστω ένας χαιρετισμός του. Ακόμη και σε απίθανες περιπτώσεις εμφανίζεται, όπως πρόσφατα σε συνέδριο γάλλων Συμβολαιογράφων, στους οποίους έκανε υποδείξεις για την οικογένεια. Συνήθως φροντίζει μέσω δικών του μεσολαβητών να προσκληθεί σε Συνέδρια και εκδηλώσεις, αλλά και σε πανηγύρεις. Μιλώντας πάντοτε μέσω χαιρετισμών, δεν αφήνει περιθώριο να υπάρξουν κριτικές τοποθετήσεις. Το ύφος του είναι πάντοτε διδακτικό, γιατί θεωρεί ότι οι άλλοι δεν γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν και ο μόνος που μπορεί να τους υποδείξει είναι αυτός. Σε τέτοιο βαθμό φθάνει η ακρότητά του, ώστε σχετικά πρόσφατα και την ανθρώπινη λογική χαρακτήρισε ως μια μορφή ειδωλολατρίας. Η τοποθέτησή του αυτή δείχνει ότι θέλει οι άνθρωποι να μη σκέπτονται, να ενεργούν χωρίς ελευθερία και κρίση, και να ακολουθούν ασυζητητί τις υποδείξεις του ως άβουλα όργανα, πράγμα όμως που με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσε να αποδεχθεί ο σύγχρονος άνθρωπος.
Ακόμη, ο λόγος του είναι ένα κράμα εθνικισμού, λαϊκισμού και μιντιακής επίδειξης. Το χαρακτηριστικό του λαϊκισμού του είναι η χρήση εννοιών και εκφράσεων προκλητικών και απρόβλεπτων που προκαλούν την προσοχή των Μ.Μ.Ε., τα οποία ψάχνουν για θέμα και θέαμα.
Είναι ένα πρόσωπο με έντονες τάσεις επιβολής, που θέλει να κυριαρχεί χρησιμοποιώντας τη θέση του. Είναι χαρακτηριστικά όσα είπε σε συνέντευξη λίγο καιρό μετά την εκλογή του. Ό,τι βάζει στο μυαλό του πρέπει να πραγματοποιηθεί ανεξάρτητα από τις συνέπειες που μπορεί να έχει. Χρησιμοποιεί συνήθως τα Μ.Μ.Ε. για την οικοδόμηση της προσωπικότητάς του, γιατί θεωρεί ότι με τον τρόπο αυτό βελτιώνει την εικόνα της Εκκλησίας, δηλώνοντας έτσι έμμεσα, ότι αυτός είναι η Εκκλησία.
Φοβόμουν και φοβέριζα, λέγει μια λαϊκή παροιμία, που αποδίδει την τακτική που ακολουθεί. Προκαλεί το φόβο στο εσωτερικό της Ιεραρχίας, παρουσιάζοντας διάφορους επικείμενους κινδύνους με στόχο την κυριαρχία σε αυτήν. Στην πραγματικότητα όμως ενδιαφέρεται να επιβάλει τη θρησκευτική ηγεσία στην κοινωνία, και έτσι να παίζει κυρίαρχο ρόλο μέσα σε αυτήν. Η συμπεριφορά του αποδίδει το μοντέλο του άκρως συντηρητικού που θεωρεί ότι κατέχει την αλήθεια, την οποία θέλει να επιβάλει σε όλους. Η τακτική, εξάλλου, επίδειξης δύναμης στο θέμα των ταυτοτήτων είχε ως σκοπό να τη χρησιμοποιεί ως φόβητρο για να επιτύχει τους σκοπούς που θέτει. Ποτέ δεν αισθάνεται ικανοποιημένος με όσα παίρνει μέσω των διεκδικήσεών του. Παντού βλέπει εχθρούς και διώξεις, έστω και αν κανείς δεν ασχολείται μαζί του. Είναι ένας τρόπος για να προκαλεί την αντίδραση των φανατικών οπαδών. Είναι αυτονόητο όμως ότι δεν μπορεί να γίνει δεκτό να επιβάλει τις απόψεις του.
Διφορούμενη είναι η στάση του, όταν από τη μια υποστηρίζει το δημόσιο χαρακτήρα της Εκκλησίας στο εσωτερικό, ενώ από την άλλη στο εξωτερικό ακολούθησε το μοντέλο του ιδιωτικού οργανισμού για να ανοίξει το εκκλησιαστικό γραφείο στις Βρυξέλλες.
Γενικότερο φαινόμενο, ο ρεβανσισμός των θρησκευτικών θεσμών. Επιδιώκουν να μειώσουν τα μοντέρνα κεκτημένα και να θρησκειοποιήσουν τον κόσμο. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να τους αναγνωρίζονται τα «επαγγελματικά» δικαιώματα και ηγετική θέση στην κοινωνία, έστω και αν θα είναι μόνο συμβολική.
Η ευθύνη των πολιτικών είναι μεγάλη που βλέπουν κοντόφθαλμα, και δεν εκτιμούν την κατάσταση πραγματικά. Παρότι δεν έχει τόση δύναμη, όση δείχνει ότι έχει, εμφανίζεται ότι δήθεν προσδιορίζει το πολιτικό παιχνίδι. Αυτό συμβαίνει επειδή υπερεκτιμάται η δύναμή του.
Είναι απαραίτητο να κατανοηθεί ο κίνδυνος από τις αξιώσεις των θρησκευτικών θεσμών και να απαιτηθεί ο περιορισμός τους. Η θρησκευτική ελευθερία δεν επιτρέπει τέτοια θέση που διεκδικούν. Αποτελεί παραβίαση των δικαιωμάτων των πολιτών. Πρέπει να οριοθετηθεί ο ρόλος τους, αφού δεν αυτοπεριορίζονται.

Wednesday, October 25, 2006

Παρουσίαση της «Μάστιγας του Θεού», Θεσσαλονίκη 31 Οκτωβρίου

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ


Σας καλούμε στην παρουσίαση του βιβλίου
του Μανώλη Βασιλάκη
«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Αντώνης Μανιτάκης
Νίκος Μπίστης
Γιάννης Μπουτάρης
Ιωάννης Πέτρου
Συντονιστής:
Τραϊανός Χατζηδημητρίου

H εκδήλωση θα γίνει
την Τρίτη 31 Οκτωβρίου, ώρα 8.00 μ.μ.,
στο βιβλιοπωλείο-πολυχώρο
ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ-ΠΑΙΔΕΙΑ «ΑΝΑΤΟΛΙΑ»
(Δημ. Γούναρη 39, απέναντι από την Καμάρα)

Εκδόσεις ΓΝΩΣΕΙΣ και ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ-ΠΑΙΔΕΙΑ

Wednesday, October 18, 2006

Ο νταβατζής της κερκίδας (!)

Το παρακάτω κείμενο, με τον χαρακτηρισμό «νταβατζής» για τον Χριστόδουλο, είναι αναδημοσίευση από τελευταίο φύλλο του περιοδικού Ελεύθερη Πληροφόρηση που εκδίδει ο τέως μητροπολίτης Αττικής Νικόδημος. Αποτελεί μια εκ των ένδον κριτική στον Χριστόδουλο. Η οποία πιθανότατα να μη γραφόταν ποτέ αν μετείχε κι αυτός στη «συνοδική αριστοκρατία». Χωρίς φυσικά να προσυπογράφω τα ιδεολογικά της σημεία, βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα τα «πολιτικά» συμπεράσματα και την συνόψιση των πομπών του Χριστόδουλου, γι' αυτό και την παραθέτω ολόκληρη:

«Ιδιότυπη και πρόξενη πολλών ερωτηματικών, η δημοσιογραφική και τηλεοπτική διακίνηση του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στην πασαρέλα της επικαιρότητας. Οι εμφανίσεις του, το θεματικό άνοιγμα των ανακοινώσεών του, η καυστικότητα των δηλώσεών του, η ακρισία των επικρίσεών του, η αυτάρεσκη, βέβηλη ταύτιση του προσώπου του με την Εκκλησία Ιησού Χριστού, η ακράτητη επιθετικότητά του ενάντια στις προσωπικότητες, που δεν υποκλίνονται, ταπεινά και δουλικά, στο είδωλό του, όλα προδίδουν την υποβαθμισμένη εκκλησιαστική ευαισθησία του και τη διογκωμένη εγωπάθειά του. Αυτοπροδίδεται, να αγαπάει και να επιδιώκει, αποκλειστικά και μόνο, την προβολή και τον εντυπωσιασμό. Ένα πρωταγωνιστικό, επικοινωνιακό ρόλο, δίχως σχέδιο δράσης και δίχως νεύρο ηγετικού δυναμισμού. Απονέμει, υπεροπτικά, στον εαυτό του, το χαρισματικό προνόμιο του εθνικού και κοινωνικού αναμορφωτή. Και δεν εγγράφει την παραμικρή παράγραφο ουσιαστικής προσφοράς στο βιβλίο της σύγχρονης εκκλησιαστικής ιστορίας.
Η ροή των γεγονότων, η τομογραφία των παρεμβάσεών του και των εκρήξεών του και η αρχειοθέτηση στη λαϊκή μνήμη των ασύμβατων με το εκκλησιαστικό του αξίωμα συμπεριφορών του επιβεβαιώνουν, με εκπληκτική ενάργεια, ότι ενεργεί, κατ’ αποκλειστικότητα, από την υπερυψωμένη κερκίδα του άσχετου και ανεύθυνου νταβατζή. Φωνάζει. Μαίνεται. Ιδρώνει. Αλλά δεν κατηφορίζει στο στίβο του ενεργού μαχητή. Δεν μάχεται και δεν ματώνει στην αναμέτρηση με την αυλική του και με τη γύρω του φαυλότητα, που τη στιγματίζει από θέση απόμακρη. Και δε βάζει τα στήθη του, για να ανακόψει την «προδοσία» των θησαυρισμάτων της φυλής, που αποτελεί το ρεφρέν του μονότονου θρήνου του. Αρέσκεται να διατυπώνει, περιστασιακά και από απόσταση, τον ηχηρό δημοσιογραφικό και τηλεοπτικό του λόγο. Στοχεύοντας, όμως, πάντοτε στην αντίπερα όχθη. Στις επάλξεις των πραγματικών ή των υποθετικών «εχθρών της Εκκλησίας». Και πάντοτε για θέματα, για πρωτοβουλίες και για χειρισμούς, που δεν περνούν από τη δική του αρμοδιότητα και δε φορτίζουν το προσωπικό του δισάκι υπευθυνότητας.
Η βασική του διαλεκτική και ο μονόχνωτος, ανυποχώρητος, διαφημιστικός ισχυρισμός του είναι, πως, ως ηγετικό στέλεχος της Εκκλησίας, έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να κρίνει τους πάντες και τα πάντα. Τις πρακτικές και τις διαπλοκές, που επηρεάζουν αρνητικά την καθημερινότητα του λαού και αλλοτριώνουν την ελληνοχριστιανική του ταυτότητα. Αλλά δεν επιχειρεί το επόμενο, τολμηρό βήμα. Να αναλάβει την ευθύνη και το κόστος του αγώνα. Και να συμβάλει, με συγκεκριμένους, δυναμικούς, παρεμβατικούς χειρισμούς του, στην ανάσχεση της διαφθοράς και στην αναμόρφωση των εθνικών ή των πολιτιστικών σχεδιασμών.
Και το σπουδαιότερο, που περνάει στη λαϊκή ψυχή, ως το τραγικότερο σύμπτωμα εκκλησιαστικής, εκφυλιστικής εκκοσμίκευσης. Ενώ, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος παρεμβαίνει πυκνά και με ακυβέρνητη βιαιότητα, στα θεσμικά κλιμάκια του κυβερνητικού, του παιδευτικού ή του αναπτυξιακού χώρου, ποτέ δεν εκφέρει λόγο αποκαλυπτικό ή επιτιμητικό, για τις ανωμαλίες και τις εκτροπές, που μεταποιούν τους ιερούς χώρους της εκκλησιαστικής διοίκησης σε αρένες παθών και σκοτεινών σκοπιμοτήτων. Μπροστά στις εκκλησιαστικές παρανομίες και τα ειδεχθή σκάνδαλα μένει άφωνος. «Στήλη αλός». Έστω και αν, η λαϊκή αγωνία, η έμπονη ερευνητικότητα του Ορθόδοξου ποιμνίου ή, ακόμα και η φιλοκατήγορη προκατάληψη των εκτός του εκκλησιαστικού περιβόλου ακροβολισμένων παρατηρητών, αναζητούν πληροφόρηση και έντιμη ενημέρωση για όλα, όσα σχεδιάζονται ή τεκταίνονται πίσω από τα βαρειά και σκοτεινά παραπετάσματα της Συνοδικής αριστοκρατίας.

Κατά την πρώτη, απρόσμενη, φάση της «λεκτικής», αρχιεπισκοπικής καταιγίδας (το δεύτερο εξάμηνο του 1998), καθώς ο λαός δεν είχε διαγνώσει τη μέθοδο και τη σκοπιμότητα της επικοινωνιακής πολιτικής του νέου προκαθήμενου, υπήρξε κάποια μερίδα πιστών, που ενθουσιάστηκε με τη θορυβώδη παρουσία του και χειροκρότησε, θεώρησε –για ένα κλάσμα του χρόνου– ότι ανατέλλει η ελπίδα της αποκοπής από τον φαύλο, παρασκηνιακό, εκκλησιαστικό αποκρυφισμό και της έμπρακτης επιστροφής στην Αποστολική και Πατερική διαφάνεια. Ο ενθουσιασμός, όμως και το κροτάλισμα των χεριών δεν άντεξαν για πολύ. και μόνη η ατέρμονη εξωστρέφεια του Χριστόδουλου, η «από καθέδρας» αναμαρτησίας και εξουσίας, αδιάκοπη, σκληρή επιτίμηση όλων, ανεξαίρετα, των παραγόντων του κοινωνικού γηπέδου, άρχισε να προκαλεί κόπωση και –στη συνέχεια– ένα κρεσέντο προβληματισμών.
Σήμερα, μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια δημόσιας προβολής του Χριστόδουλου ή, «κατ’ ακρίβεια», δημόσιας υστερίας του, κοινή διαπίστωση και καθολική παραδοχή είναι, πως, από την πρώτη μέρα της αναρρίχησής του στο θρόνο των Αθηνών, κινήθηκε ως «νταβατζής της κερκίδας». Με όραμα την αγορά αναγνώρισης, και με αντιγραφή του επικοινωνιακού προγράμματος δράσης, που εφαρμόζεται, σήμερα, στα χαμηλότερα κλιμάκια του πολιτικού και του επιχειρηματικού στίβου. Δε διανοήθηκε ή δε θέλησε ή δε διέθετε την ικανότητα, να λύσει προβλήματα. Και δεν το τόλμησε. Περιορίστηκε στην αντιγραφή του στυλ ενός μέτριου, λαοπλάνου, νταβατζή πολιτευτή. Έμεινε στην επίδειξη της χλιδής του και στην πρόκληση δημόσιου ντόρου γύρω από το όνομά του και τα πλασματικά χαρίσματά του. Εργαλείο του, ο λαϊκισμός. Στόχος του και καθημερινή του επιδίωξη, η εντύπωση. Η διαμόρφωση και η επιβολή ενός μαγικού ηγετικού προφίλ. Και η εκτόξευση, σε πρωτιά αχτύπητη και απροσπέλαστη, της «κατά κόσμο» δημοτικότητάς του.
Όλοι οι Έλληνες, ακόμα και αν δεν καταφέρνουν να καταλογογραφήσουν τις απανωτές, δημόσιες παρεμβάσεις του και να αναπλάσουν στη μνήμη τους το άνοιγμα της θεματικής του ψαλίδας, διατηρούν σταθερή στη συνείδησή τους την εικόνα του σκληρού, φλύαρου τιμητή, που, «εν παντί καιρώ και πάση ώρα», ακόμα και κατά την τελεσιουργία του φρικτού Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, με ύφος στυφό, εξαπολύει την οργή του και εκτοξεύει τις βαρειές-απαράδεκτες για την «Ωραία Πύλη» επιτιμήσεις του, ενάντια σε εκείνους, που τους θεωρεί περιφρονητές και καταλυτές των Εθνικών και των πνευματικών Παραδόσεων της φυλής μας. Και ενοχλούνται αφόρητα, όταν τον παρακολουθούν, να υπεραμύνεται του προνομίου της ελευθερίας της έκφρασης, και να παθαίνει αφλογιστία, όταν η λαϊκή βάση απαιτεί εκκλησιαστική διαφάνεια και τολμηρή, αποτελεσματική Συνοδική δράση.
Είναι εντυπωσιακή η βραχύτητα του χρόνου, που χρειάστηκε για να αποδειχθεί η πραγματικότητα. Το ότι ο Χριστόδουλος δεν ενδιαφέρεται να ανακόψει, με τις προσωπικές του θυσίες και με τους ηρωικούς(!!!) αγώνες του, την κοινωνική κατολίσθηση στην απονεύρωση των θεσμών και στην εξαχρείωση του ήθους. Και, ότι οι φωνές του και οι οργισμένες κορώνες του αποτελούν επικοινωνιακά τεχνάσματα, ενταγμένα στην προσπάθειά του, να στερεώσει σε υπερυψωμένο βάθρο το είδωλό του και να επικυρώσει την ταυτότητά του, ως ταυτότητα φωτισμένου κοινωνικού αναμορφωτή.
Αν ο Χριστόδουλος πονούσε και θρηνούσε ανυπόκριτα, για την έκλυση των ηθών και για τη μετάλλαξη των εθνικών μας οραμάτων, αν ενδιαφερόταν, ειλικρινά, να αντιπαλαίσει τη διαφθορά και να λύσει προβλήματα, που ταλανίζουν το λαό και αποπροσανατολίζουν τις διάδοχες γενιές μας, δε θα άλλαζε καθημερινά συνθήματα και δε θα περιοριζόταν στην ανώφελη, ηχηρή εξαγγελία των αναποτελεσματικών προγραφών του. Θα περιόριζε την ψαλίδα της διαμαρτυρίας του στα καίρια και απολύτως επείγοντα θέματα, θα μεθόδευε, προσεκτικά, τον αγώνα του. Θα μετάγγιζε τον παλμό της δικής του, ανήσυχης καρδιάς σ’ όλα τα ηγετικά στελέχη της Εκκλησίας, θα συνέπαιρνε, με την ειλικρίνειά του, με τον ενθουσιασμό του και με την αποφασιστικότητά του, τις πλατειές λαϊκές μάζες. Και θα σηματοδοτούσε αλλαγές και μεταστροφές.
Ο σκέτος, φραστικός και περιπτωσιακός καυτηριασμός των αδυναμιών και των εκτροπών, που αποτελούν συμπτώματα της σύγχρονης πολιτισμικής παρακμής, δεν αποτελεί εφεύρημα αποκλειστικό του σημερινού Αρχιεπισκόπου. Όπου να πας και όπου να σταθείς θα ακούσεις το διαπιστωτικό παραλήρημα και θα νιώσεις τον ιδρώτα της απογοήτευσης να αυλακώνει το πρόσωπό σου. Εκείνο, που λείπει, είναι η γενναιότητα και ο αγώνας. Ο συνεπής, ο αποφασιστικός, ο θυσιαστικός αγώνας. Η τίμια αναμέτρηση με τον ξεπεσμό και τη διαφθορά. Η αποτελεσματική πρόταξη της αλήθειας και του στήθους του αγωνιστή, για την προάσπιση των θησαυρισμάτων του γένους και των αξιών, που υφαίνουν την πνευματική εμπειρία του προσώπου και τροφοδοτούν την πνευματική ανθοφορία των λαών.
Ο Χριστόδουλος τέτοιο αγώνα ούτε διανοήθηκε να οργανώσει, ούτε αποτόλμησε να δρομολογήσει.

Την αθεράπευτη και προβληματική εξωστρέφεια του Χριστόδουλου, που βιώθηκε και χαρακτηρίστηκε σαν άστοχο, παιδιάστικο σκόρπισμα, «τήδε κακείσε», κούφιων καρυδιών, την επαλήθευσε, δίχως να έχει μια τέτοια πρόθεση, πριν λίγο καιρό, ένας από τους αυλικούς του δημοσιογράφους. Με ολοσέλιδο δημοσίευμά του στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος», της 20ής Φεβρουαρίου του 2006, ο παλιός του φίλος και στενός συνεργάτης του, χειριστής του δημοσιογραφικού καλάμου, επιχείρησε να ανεβάσει τη δημοτικότητα του άρχοντά του, του Χριστόδουλου. Και εμφάνισε, σε ένα συνοπτικό πίνακα, όλο το εύρος των αρχιεπισκοπικών παρεμβάσεων, κατά την οκταετία 1998-2006. Ενώ, όμως, ταξινομεί τις παρεμβάσεις σε κεφάλαια και προσπαθεί να πείσει το αναγνωστικό του κοινό, ότι ο σημερινός εκκλησιαστικός ηγέτης διακατέχεται από μια εκλεπτυσμένη ευαισθησία και αναλαμβάνει στους αρχιερατικούς του ώμους τα βάρη και τους πόνους του λαού, αθέλητα και ανεπίγνωστα, του αφαιρεί τη λεοντή του αναμορφωτή και τον εμφανίζει ως τον νταβατζή της γειτονιάς.
Μεταφέρω τις καίριες θέσεις αυτού του άρθρου.
Τίτλος, βαρύγδουπος:
«Ιερές παρεμβάσεις Χριστόδουλου»
Υπότιτλος:
«Από το “κουσούρι” στα φακελάκια και από το Ευρωσύνταγμα στη φορολογική δικαιοσύνη, ο Αρχιεπίσκοπος έχει πολλές φορές ταράξει τα νερά διατυπώνοντας τις απόψεις του.
Η χθεσινή παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου κ. Χριστόδουλου για την προστασία της υγείας του λαού... και η άλλη παρέμβαση, την περασμένη Πέμπτη, για τους φοροελεγκτές... είναι oι δυο πιο πρόσφατες από αυτές που έχει κάνει κατά καιρούς σε διάφορα κοινωνικά ζητήματα...
Άλλες παρεμβάσεις ή λόγοι του που έκαναν αίσθηση:
[…]

Όπως διαπιστώνει ο αναγνώστης μας, ο αυλικός δημοσιογράφος, δίνει ένα απλό περίγραμμα των ατέλειωτων –λεκτικών μόνο– παρεμβάσεων του Αρχιεπισκόπου στην καθημερινή πολιτική και κοινωνική εμπλοκή και στην τρέχουσα προβληματική. Και το κάνει αυτό, για να μας πει, ότι ο Χριστόδουλος δεν μένει άπραγος, ψυχρός παρατηρητής των εξελίξεων, αλλά διατυπώνει λόγο και άποψη και επηρεάζει, με τη φωτισμένη κρίση του και με τη μετρημένη πρότασή του, την εξέλιξη των γεγονότων.
Εκείνο, που δεν άγγιξε ο εξαρτημένος, κόλακας δημοσιογράφος, και δεν μας το ιστόρησε, είναι ο αγώνας, που έκανε ο προϊστάμενός του, για τη δυναμική αντιμετώπιση και την επίλυση, έστω και ενός μόνο, από αυτά τα καυτά προβλήματα. Δραστηριοποιήθηκε, έστω και μια φορά, ο Αρχιεπίσκοπος, μετά τη διαπίστωση της ανωμαλίας και μετά τη δημόσια καταγγελία του για την εκτροπή ή για την κατάχρηση της εξουσίας; Και ποια ήταν η δράση του; Και ποια τα αποτελέσματα του αγώνα του;
Η άκρα σιωπή του δημοσιογράφου στα ερωτήματα αυτά, αποτελεί την ευγλωττότερη μαρτυρία, ότι oι φραστικές παρεμβάσεις του Χριστόδουλου ήταν, σε αριθμό, απροσμέτρητες, αλλά οι αγώνες του και τα επιτεύγματά του μηδενικά.

Και προχωρούμε στο καυτό, στο κυριολεκτικά εκρηκτικό κεφάλαιο του προβληματισμού.
Ο λαός, οι άμεσοι αποδέκτες του κατηγορητηρίου του και oι αποστασιοποιημένοι ακροατές της εκρηκτικής διαλεκτικής του, διερωτήθηκαν, πολλές φορές κατά τη Χριστοδουλική οκταετία και εξακολουθούν να διερωτώνται, γιατί έχει, σταθερά, καθηλωμένα τα βαρειά όπλα της επιθετικής τακτικής του μόνο προς τα έξω, προς τους εκτός του περιβόλου της Εκκλησίας υπεύθυνους ή ανεύθυνους παραγωγούς και καρπωτές του πλέγματος της διαφθοράς και δεν στοχεύει ποτέ και προς κανένα, από κείνους, που εισάγουν τη διαφθορά στην αυλή της Εκκλησίας και μολύνουν την αγιότατη παρεμβολή Της; Γιατί, καθημερινά, μέμφεται και στιγματίζει και στέλνει στο πυρ το εξώτερο όλους, από τον πρώτο Έλληνα πολίτη, ίσαμε τον τελευταίο, την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία, ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα, τους υπηρέτες του επιστημονικού εργαστηρίου και τους μεταφορείς των επιστημονικών επιτευγμάτων στην ευρύτατη ανθρώπινη οικογένεια, τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης και τους στυλοβάτες της δημόσιας διοίκησης, και δε βρίσκει ανακολουθία ή προδοσία στο στενό ή το ευρύτερο, δικό του, περιβάλλον, εκεί, που η ιερωσύνη και η αρχιερωσύνη βιώνονται –κάτω από το βλέμμα του και την ευλογία του– ως άθλημα άμετρου πλουτισμού ή ως διαδρομή εύκολης αναρρίχησης σε αξιώματα και σε τιμητικούς θρόνους;
Η απορία αυτή, με τον καιρό και με το συνεχές ανέβασμα των τόνων από το στηλιτευτή Χριστόδουλο, εξελίχθηκε σε πρόβλημα πρώτου μεγέθους. Και έσυρε, με βίαιη και αποφασιστική κίνηση, τον επικριτή Αρχιεπίσκοπο από την κερκίδα της ανεύθυνης δριμύτατης κριτικής του στο εδώλιο της προσωπικής ευθύνης και της υποχρεωτικής λογοδοσίας.
Και τα ερωτήματα πέφτουν βροχή. Γιατί ο Χριστόδουλος εναβρύνεται να σέρνει, εκβιαστικά, προς το φως της δημοσιότητας τις ξένες παρανομίες και τις ξένες ντροπές και δεν αισθάνεται προσωπικά υπόλογος έναντι του συνόλου της ελληνικής και, γενικότερα, της πανορθόδοξης κοινωνίας, για τα δικά του «εγκλήματα» και για τις ανεπίτρεπτες εκτροπές των προσώπων του περιβάλλοντος του; Γιατί αρέσκεται να διαπομπεύει τα «εν γνώσει ή εν αγνοία» παραπτώματα και τις φανερές ή κρυφές διαπλοκές της κοσμικής διοίκησης και δεν υπολογίζει, ότι, κατ’ αντιστοιχία, το ερευνητικό δαιμόνιο και η ακράτητη κακογλωσσιά βρίσκονται πάντοτε καθηλωμένα στις παρανομίες, στις ασυδοσίες και στις πράξεις της ξεδιάντροπης διαφθοράς, που καταβρωμίζουν και αποδιοργανώνουν τα Συνοδικά και τα αρχιεπισκοπικά ενδιαιτήματα;
Τα ερωτήματα αυτά και τα συνακόλουθα αιτήματα, αναπάντητα επί ολόκληρη οκταετία και ανικανοποίητα, έκαναν τις δημόσιες παρεμβάσεις του Χριστόδουλου να μοιάζουν με επαναλαμβανόμενη θεατρική επιθεώρηση, που γελοιοποιεί και στηλιτεύει, εύστοχα ή αδέξια, τις επιπολαιότητες και τις παρανομίες του κλιμακίου της δημόσιας εξουσίας και τον ίδιο να εμφανίζεται στη σκηνή της τηλεοπτικής προβολής, μόνο, σαν ο πρωταγωνιστής της παράστασης. Ο νταβατζής. Ο ανεπίγνωστος και ανεύθυνος κουτσομπόλης.

Το απρόσμενο και ιστορικά πρωτότυπο, είναι τούτο. Την καταιγίδα των εξωστρεφών, νταβατζίδικων, Χριστοδουλικών επικρίσεων, ήρθε να παγώσει και να φρενάρει η δημοσιογραφική και τηλεοπτική καταιγίδα του πρώτου εξαμήνου του 2005, που ξεσήκωσε, ομόφωνη, την ελληνική κοινωνία, ενάντια στη διαφθορά της σημερινής εκκλησιαστικής ηγεσίας και δρομολόγησε τη λαϊκή οργή στο πρόσωπο και στις αδυναμίες του κεντρικού μοχλού της Συνοδικής Οργάνωσης, στον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.
«Κουσούρια», που ήταν πασίγνωστα σ’ όλα τα μέλη της αρχιερατικής οικογένειας και διατηρούνταν στην κατάψυξη και στη σιωπή, ανατροπές της Κανονικής εκκλησιαστικής τάξης, που δρομολογήθηκαν βίαια, για να εξυπηρετήσουν την εγωπάθεια και τη φιλοπρωτία της εξουσιαστικής ολιγαρχίας, καταχρήσεις και ιδιοποιήσεις του ιερού, εκκλησιαστικού χρήματος, που επιπολάζουν στα Μητροπολιτικά διοικητήρια, ξεχύθηκαν «κρουνηδόν» από τα τηλεοπτικά παράθυρα και καταβρώμισαν τις λεωφόρους και τις ατραπούς της καθημερινότητας. Τα πληροφορήθηκαν, τα έκριναν και τα σιχάθηκαν οι φίλοι και oι αντίπαλοι. Εκείνοι, που δρασκελίζουν το κατώφλι της Εκκλησίας με πατησιά έντρομη και με χτύπο καρδιάς δηλωτική της έξαρσης και της αφοσίωσης. Και εκείνοι, που αποστρέφουν το βλέμμα από τον Ιερό Χώρο, αλλά δεν παύουν να το περιφέρουν στις χωματερές των εκκλησιαστικών απόβλητων. Όλοι παρακολούθησαν τις αποκαλύψεις και το διασυρμό. Όλοι έμαθαν, με μοριακή λεπτομέρεια, τα κουσούρια και τις παρασκηνιακές δολοπλοκίες και τις χοντρές παρανομίες της «κραγμένης» πλειονότητας των σημερινών εκκλησιαστικών ταγών. Και όλοι σήκωσαν σημαία διαμαρτυρίας και απαίτηση κάθαρσης στον ιερό περίβολο της ελληνικής Εκκλησίας.
Και ο Χριστόδουλος;... Τι περιμένατε να κάνει; Ή, τι μπορούσε να κάνει;
Στην αρχή, έπαιξε θέατρο. Όπως το συνηθίζει. Βγήκε στην τηλεοπτική εξέδρα και δήλωσε, ότι αναλαμβάνει την ευθύνη του εγγυητή της κάθαρσης. Με ύφος προσποιητά θλιμμένο, ομολόγησε, ότι υπάρχουν σκάνδαλα και παρανομίες στο Συνοδικό του περίγυρο και υποσχέθηκε, ότι θα κινήσει όλες τις Κανονικές και Νόμιμες διαδικασίες, για να τιμωρηθούν οι ένοχοι και για να καθαρίσει το πάνσεπτο θυσιαστήριο από τα μιάσματα.
Την επόμενη, όμως, μέρα, λησμόνησε και τις ομολογίες του και τις υποσχέσεις του. Δρομολόγησε πλασματικές ανακρίσεις. Υπόγραψε «σκηνοθετημένες» Συνοδικές αποφάσεις, που αμνήστευαν τα σκάνδαλα και εξύψωναν τους σκανδαλοποιούς. Έφερε τα πάνω-κάτω και τα κάτω-πάνω, για να κρύψει τη βρωμιά του περιβάλλοντός του και για να περισώσει τους καταξεσκισμένους και καταλερωμένους μανδύες της ομάδας των «εκλεκτών» του.
Η συμπεριφορά αυτή σηματοδότησε το Βατερλώ του Χριστόδουλου. Απέδειξε, περίτρανα, πως δεν είναι ο κυματοθραύστης της κοινωνικής διαφθοράς, αλλά ο παραγωγός και αναπαραγωγός της. Πως δεν κρατάει, με πάθος αγνισμένης ψυχής, τη σημαία του αγώνα ενάντια στον πνευματικό και εθνικό αποπροσανατολισμό και στην εκμετάλλευση και στην ηθική διαστροφή και στην αποχαλίνωση, αλλά παίζει θέατρο, με στόχο τη λαϊκή επικρότηση και το χειροκρότημα. Πως δε βαδίζει στα ίχνη των Πατέρων μας, αλλά στις πατημασιές των λαοπλάνων και εξανδραποδιστών, που υφαίνουν τον χιτώνα των εντυπώσεων και προσπαθούν να καλύψουν μ’ αυτόν τη γυμνότητα των ψυχών τους.
Φίλοι αναγνώστες, θαυμάστε την αποκάλυψη της υποκρισίας. Ο Κύριός μας είπε: «ου γαρ εστί κρυπτόν ό ου φανερόν γενήσεται, ουδέ απόκρυφον ό ου γνωσθήσεται και εις φανερόν έλθη» (Λουκ. η΄ 17). Κανένα παραπέτασμα δεν είναι ικανό να καλύψει τη δολιότητα της ψυχής και την υστερόβουλη διαχείριση του υπεύθυνου λειτουργήματος. Καμμιά πράξη ανατροπής του ηθικού νόμου και ντροπής δε θα μείνει οριστικά στο σκοτάδι του συνειδησιακού κρυψώνα. Θα ρθεί στιγμή, που θα φανερωθεί, που θα ξεσηκώσει την πάνδημη κατακραυγή και που θα καταστήσει αποδιοπομπαίο το δράστη.
Τούτη τη στιγμή, ο λαός τα γνωρίζει όλα. Και τα έχει απομυθοποιήσει όλα. Ο μόνος, που καμώνεται πως δε τα γνωρίζει ή πως δεν λούζεται τον πανελλαδικό διασυρμό του, είναι ο Χριστόδουλος.
Ο Αρχιεπίσκοπος «Αθηνών και πάσης Ελλάδος»(!!!), εξακολουθεί να στέκεται στην επίσημη κερκίδα του, να κραυγάζει και να αυτοδιαφημίζεται.
Σηκώνει το λάβαρο της αγίας Λαύρας, ως σύμβολο επανάστασης. Και το κάλεσμά του έχει την ιδιότυπη σημαντική του: Σκύψτε τα κεφάλια και προσκυνείστε με.
Βγαίνει στο μπαλκόνι της αυτοπροβολής, απευθύνεται στον σκανδαλισμένο λαό και διατυμπανίζει: Είμαι ο εγγυητής της εκκλησιαστικής κάθαρσης. Και μπαίνοντας μέσα, ρωτάει τους δικούς του: Έχουμε άλλους τέτοιους, για να τους ανυψώσουμε σε ηγετικά στελέχη της Εκκλησίας; Αν δεν έχουμε, να κάνουμε εισαγωγή από την Αμερική.
Από κάτω, από το συναγμένο πλήθος, ακούει τη δυναμική αντίδραση και την έκκληση του πόνου: Στείλε μας ποιμένες, που θα μας δείξουν αγιασμένο παράδειγμα και θα μας οδηγήσουν με σοφία και σύνεση στην αγάπη του Θεού. Και εκείνος, σχεδιάζει την αυριανή του απάντηση: Θα σας στείλω εκείνους, που σεις τους χαρακτηρίσατε ρετάλια και τους διώξατε με βιαιότητα. Γιατί είναι πρόσωπα της εμπιστοσύνης μου και της αγάπης μου. Και σεις, διαμαρτυρηθείτε, όσο θέλετε. Φωνάξετε, όσο μπορείτε. Δε θα επιτρέψω ποτέ την εισβολή σας στην αίθουσα των αρχιερατικών εκλογών και την παρέμβασή σας στη δική μου, προνομιακή αρμοδιότητα.
Σ’ αυτή τη φάση της τραγικής εξέλιξης των εκκλησιαστικών μας πραγμάτων βρισκόμαστε σήμερα».

Στο ίδιο φύλλο σημειώνονται:
1.
Η συγκάλυψη από τη χριστοδουλική ιεραρχία της υπόθεσης υπεξαίρεσης χρημάτων της Μονής Εφραίμ από τον πρώην μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονα Μπεζενίτη, για την οποία του επεβλήθη προσφάτως οκταετής κάθειρξη. Παρατίθεται απόσπασμα επίσημης κατάθεσης-αναφοράς, από τις 5 Οκτωβρίου 1998, της τότε ηγουμένης του μοναστηριού στην Ιερά Σύνοδο.
2. Η περίπτωση Γιοσάκη, ο οποίος εμπλέκεται στο δικαστικό κύκλωμα και είναι προφυλακισμένος. «Και παρόλα αυτά εξακολουθεί να κυκλοφορεί με το ράσο του στα ανακριτικά γραφεία, στις δικαστικές αίθουσες και στα καταστήματα των φυλακών, χωρίς καμμία μέχρι τώρα εκκλησιαστική συνέπεια. [] Εν τούτοις δεν είδαμε μέχρι σήμερα κανένα Εκκλησιαστικό Δικαστήριο να επιλαμβάνεται στην ουσία και να κρίνει για τις συμπεριφορές εκείνες, που φέρονται ότι άπτονται κανονικών παραπτωμάτων. [] Ενόψει αυτών εύλογα έρχεται το ερώτημα. Μήπως δεν ήθελε ή μήπως δεν μπορούσε; Και η διάζευξη αυτή στο ερώτημα εντείνει έτι περαιτέρω τον προβληματισμό».
3. Η περίπτωση Βαβύλη, ο οποίος συντάραξε «το πανελλήνιο για τις συμμετοχές του σε έκνομες δραστηριότητες και σε ύποπτες διαπλοκές “εν τε τη ημεδαπή και τη αλλοδαπή”, αλλά και για τις στενές διασυνδέσεις του με υψηλού βαθμού πρόσωπα του εκκλησιαστικού χώρου. Το πρόσωπο αυτό εξακολουθεί ακόμη και τώρα να εμφανίζεται δημοσίως στα ακροατήρια, στις φυλακές και στις τηλεοπτικές του παρουσίες φέροντας το ράσο και το σκούφο του μοναχού. Και για την περίπτωση αυτή διατυπώνεται και πάλι το ερώτημα. Είναι ποτέ δυνατόν το πρόσωπο αυτό με τα πολλά ονόματα, κοσμικά και εκκλησιαστικά, μετά τα όσα ειπώθηκαν και γράφηκαν, αλλά κυρίως μετά τις καταδίκες και φυλακίσεις του και μετά τις εν εξελίξει σοβαρές δικαστικές υποθέσεις, να εμφανίζεται ανενόχλητα, φέροντας ράσο; Και κάτι ακόμη. Εξακριβώθηκε από πού αντλεί το δικαίωμα της ρασοφορίας; Γιατί πολλά ακούσθηκαν. Και αν αυτό έγινε από όργανα (και ποια;) της ελλαδικής Εκκλησίας, έπρεπε αυτό να είχε γίνει γνωστό και αμέσως να ακολουθήσει ανάκληση της ρασοφορίας. Αν αυτό έγινε από όργανα έξω από το δικό μας εκκλησιαστικό χώρο, επιβάλλονταν να γίνουν πάραυτα οι δέουσες ενέργειες για την άμεση αφαίρεση του ράσου. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Και εδώ επαναλαμβάνεται η παραπάνω διαπίστωση. Η εκκλησιαστική ηγεσία ή δεν ήθελε ή δεν μπορούσε. Και το ένα ύποπτο και το άλλο επιλήψιμο».

περ. Ελεύθερη Πληροφόρηση, αρ. φύλλου 191, 16 Οκτωβρίου 2006

Wednesday, September 27, 2006

Χριστόδουλος, το "κακό σπυρί"

κριτική από τον Πάσχο Μανδραβέλη
www.medium.gr

Mια από τις βασικές αναπηρίες του δημόσιου διαλόγου στη χώρα είναι πως ποτέ δεν ολοκληρώνεται. Δεν αναφερόμαστε φυσικά στο ανεκδιήγητο των τηλεοπτικών παραθύρων «αφήστε με να ολοκληρώσω κ. συνάδελφε», αλλά στο γεγονός ότι ολόκληρη η συζήτηση στη χώρα παίρνει ως αφορμή ψηφίδες της πραγματικότητας, αναφέρεται μόνο σ’ αυτές και τελειώνει εκεί.
Kάθε θέμα εξαντλείται στο σήμερα. Σαν να μην έχει χθες και σαν να μην υπάρχει αύριο. O δημόσιος διάλογος δεν έχει μνήμη και δεν φωτίζει προοπτική.
Για παράδειγμα: από το 1998 τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης έστρεψαν την προσοχή τους σε μια θυελλώδη προσωπικότητα που ταλανίζει με αμετροέπειες κι ακροδεξιές κορώνες τη χώρα. O αρχιεπίσκοπος Aθηνών κ. Xριστόδουλος αναρριχήθηκε στο θρόνο σαν εκσυγχρονιστής, πορεύεται ως παλαιάς κοπής κομματάρχης, διαπρέπει ως λαϊκιστής, κι έπρεπε να έρθει το βιβλίο του κ. Mανώλη Bασιλάκη («H Mάστιγα του Θεού», εκδόσεις Γνώσεις) για να αποκτήσουμε μια συνολική εικόνα για το λόγο και τα έργα του προκαθήμενου της Eλλαδικής Eκκλησίας πριν και μετά την άνοδό του στο τυπικά υψηλότερο σκαλί της ιεραρχίας.
Όλοι βλέπαμε τις ψηφίδες και υποψιαζόμασταν την εικόνα, αλλά αυτό που αποκαλύπτεται στο «H Mάστιγα του Θεού» είναι ο απόλυτος σκοταδισμός. O αρχιεπίσκοπος δεν είναι απλώς κάποιος ιεράρχης που μαγεύεται από τα μικρόφωνα και τη δημοσιότητα, κι εξαιτίας αυτού λέει και μια (οπισθοδρομική, λαϊκιστική, ρατσιστική) κουβέντα παραπάνω. Oλόκληρη η πορεία και η σκέψη του βρίσκεται στην άκρα δεξιά. Όχι τη σύγχρονη –αυτή που αντιπαλεύει σήμερα η δημοκρατική Eυρώπη–, αλλά τη σκοταδιστική. H προτροπή του προς τους μαθητές «όπισθεν ολοταχώς» δεν ήταν απόρροια ενός καλώς εννοούμενου συντηρητισμού, που θα ήταν αναμενόμενος εκ της θέσης του, αλλά διακήρυττε την επιστροφή σε έναν ελληνορθόδοξο (προ του νεοελληνικού διαφωτισμού) μεσαίωνα, σε μια ελληνορθόδοξη σαρία. Oι φασιστικού τύπου επιθέσεις του στους διανοούμενους και τους διαφωτιστές (μάλιστα με επίθετα του τύπου: «γραικύλοι», «πουρκουάδες», «μίσθαρνα ξένων δυνάμεων», «ξενοσπουδαγμένοι φωταδιστές»), δεν είναι κουβέντες που ξέφυγαν εξαιτίας του αρχιεπισκοπικού οίστρου «να παίξει στα κανάλια». Eίναι ενταγμένες σε ένα απλοϊκό όσο κι επικίνδυνο σκεπτικό, ότι ο ορθολογισμός και ο προβληματισμός μολεύει τους απλούς ανθρώπους και γι’ αυτό πρέπει να απαξιωθεί.
Φυσικά δεν υπάρχει συνοχή στη θεωρία και το λόγο του Aρχιεπισκόπου. Aραδιάζει επιχειρήματα καφενείου, πασπαλισμένα με δανεικούς όρους, σπανίως αγγίζει θέματα πίστεως αλλά θέλει να κανοναρχεί στην πολιτική ζωή. Πολλές φορές καταφεύγει στην υποκρισία. Δεν αναφερόμαστε μόνο στα πρόσφατα οικονομικά και σεξουαλικά σκάνδαλα στην Εκκλησία και στην κάθαρση που ποτέ δεν επήλθε, αλλά στο απλό γεγονός ότι ενώ υπήρξε ο πλέον μιντιοπρόβλητος παράγων της πολιτικής ζωής, διαρκώς καταγγέλλει ότι κάποιοι θέλουν να τον φιμώσουνH μάστιγα του Θεού» είναι ένα εξαιρετικά πυκνό βιβλίο. Θα μπορούσε να ονομαστεί «H σύγχρονη ιστορία της Eλλαδικής εκκλησίας». Στις 666 (συν τα παραρτήματα) σελίδες του απεικονίζεται ανάγλυφα ένας άρρωστος (και μέχρι πρόσφατα εκτός κριτικής) μηχανισμός εξουσίας που απαγορεύει ιεράρχες σαν τον Aναστάσιο Aλβανίας να γίνουν έστω μητροπολίτες, αλλά επιτρέπει (να μην πούμε προωθεί) στον αρχιεπισκοπικό θρόνο άμετρα φιλόδοξους λαϊκιστές σαν τον σημερινό προκαθήμενο. O κ. Xριστόδουλος είναι το σύμπτωμα, ένα κακό σπυρί. H ασθένεια είναι πολύ βαθύτερη κι αυτό δεν πρέπει να διαλάθει της προσοχής μας από το εξαιρετικό βιβλίο του κ. Bασιλάκη...


Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στην Athens Voice, 23.6.2006.

Saturday, September 23, 2006

O ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Συνέντευξη στο "Βήμα"
Aρχιεπίσκοπος Aυστραλίας κ. Στυλιανός


Θύματα της «Xρυσοπηγής» Μητσοτάκης και Σημίτης

Της Μαρίας Αντωνιάδου

Ο θεσμός της Συνόδου έχει καταλυθεί από μέσα, οι γνώμες των Αρχιερέων υποκλέπτονται, δηλώνει σε συνέντευξή του στο «Βήμα» ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Στυλιανός, ένας από τους κορυφαίους παγκοσμίως καθηγητές Συστηματικής Θεολογίας. Ο κ. Στυλιανός, που δέχθηκε την επίσκεψη του υφυπουργού Εξωτερικών κ. Θ. Κασσίμη, δεν διστάζει να ρίξει το γάντι στον Αρχιεπίσκοπο κ. Χριστόδουλο για τη στάση του απέναντι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, την οποία χαρακτηρίζει βλασφημία, ενώ δηλώνει ότι το «ήθος της "Xρυσοπηγής" είναι άηθες και κακόηθες». Ακόμη επισημαίνει ότι το Φανάρι κινδυνεύει εκ των έσω και επικρίνει τον πρόεδρο της Επιτροπής των Ορθοδόξων στον Διάλογο με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη, για τη στάση που επιδεικνύει έναντι της Ουνίας και διερωτάται αν απευθύνεται σε «ανεγκέφαλους». Ωστόσο ο Ιεράρχης, που υπήρξε μαθητής στη Γερμανία του σημερινού Πάπα Βενέδικτου ΙΣτ΄, δηλώνει ότι έχει απογοητευθεί από τη στάση του για την πορεία προς την ενότητα, παρ’ ότι την ίδια στιγμή ο Ποντίφικας στην επίσκεψή του στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Βαυαρία, μόλις προχθές δήλωνε ότι την Ορθοδοξία την «έμαθε και την αγάπησε από δύο νέους Αρχιμανδρίτες, τον Στυλιανό Χαρκιανάκη και τον Δαμασκηνό Παπανδρέου, που αργότερα έγιναν Μητροπολίτες».

● Εγώ δεν περίμενα να βγάλουν το βιβλίο «Μάστιγα του Θεού» για να δω ποιος είναι ο Χριστόδουλος. Τον είχα ανακαλύψει από τον Βόλο

● Ο Θεσμός της Συνόδου πρέπει να αποκατασταθεί και να πάψουν να «υποκλέπτονται» οι γνώμες και οι ψήφοι όσων έχουν ακόμη γνώμη

● Οι πολιτικοί στηρίζουν τους Μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας γιατί θέλουν ψήφους


– Ποιο, κατά την εκτίμησή σας, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ορθοδοξία;
«Το ένα και κύριο πρόβλημα που γίνεται η πηγή όλων των υπολοίπων κακών είναι ότι ενώ θεωρούμεθα η κατ’ εξοχήν Εκκλησία των Συνόδων –τη στιγμή που ούτε ο παπισμός μπορεί να καυχηθεί ότι έχει Σύνοδο ούτε βεβαίως ο προτεσταντισμός οποιασδήποτε υφής και μορφής–, ο ιερότατος αυτός θεσμός έχει καταλυθεί από μέσα. Δηλαδή συγκαλείται μεν, αλλά δεν λειτουργεί. Γιατί δεν λειτουργεί; Διότι έχει ήδη προκαταληφθεί. Εχουν ληφθεί οι αποφάσεις εκ των προτέρων, ανεξαρτήτως αν είναι Πατριαρχική Σύνοδος ή Αρχιεπισκοπική Σύνοδος.
Ο θεσμός της Συνόδου πρέπει να αποκατασταθεί και να πάψουν να "υποκλέπτονται" οι γνώμες και οι ψήφοι όσων έχουν ακόμη "κουράγιο" να ψηφίζουν και να έχουν γνώμη. Διότι, δυστυχώς, όπου κι αν κοιτάζετε σήμερα στην Ορθοδοξία υπολειτουργεί, για να μην πω κάτι βαρύτερο, ο θεσμός της Συνόδου. Και βεβαίως την πρώτη ευθύνη έχουν οι Πρόεδροι.

– Επί είκοσι χρόνια ήσασταν Πρόεδρος του Διαλόγου με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και γνωρίζετε όσο ελάχιστοι στην Ορθοδοξία τον νέο Πάπα. Τι πιστεύετε ότι θα δώσει στην πορεία προς την ενότητα;
«Από τότε που κατάλαβα ότι εμείς οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι δεν ήμασταν ενωμένοι, ούτε καν πεπεισμένοι ως προς την ευθύνη που είχαμε αναλάβει έναντι ολοκλήρου του κόσμου, που βλέπει ότι ύστερα από χίλια τόσα χρόνια Σχίσμα καθόμαστε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και λέμε ότι κάνουμε Διάλογο "Αγάπης εν Αλήθεια", είχα πολλές επιφυλάξεις ως προς τις δυνατότητες να γίνει επανένωση των δύο Εκκλησιών. Βεβαίως πρέπει να πω, προς τιμήν των συνομιλητών μας μέσα στον Διάλογο, ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί υπήρξαν ανώτεροι ποιοτικώς στις καταθέσεις των και ειλικρινέστεροι εις την συνεργασία μαζί μας. Ατυχώς οι Aρχές του Βατικανού, έτσι τις λένε αυτοί, «the Vatican Authorities», δεν λένε ούτε ο Πάπας ούτε η Κουρία, αλλά ξέρουμε πολύ καλά ποιοι είναι από πίσω, δεν ήταν δυνατόν να δεχθούν τον έλεγχο της εκκλησιαστικής πραγματικότητας με βάση τις γνωστές "Αξίες" της πρώτης χριστιανικής χιλιετίας. Η πρώτη χριστιανική χιλιετία που ο σημερινός Πάπας είχε αναγάγει σε έμβλημα, σε λάβαρο για την επανένωση των δύο Εκκλησιών, την οποία ως καθηγητής Ράτσιγκερ δίδασκε –ο δημοφιλέστερος, συμπαθέστερος και ικανότερος όλων των διδασκάλων που εγνώρισα στη Δύση, τον οποίο αγάπησα και εξετίμησα αναλόγως–, ατυχώς ενώ είχε, λέγω, την πρώτη χιλιετία ως μοναδική βάση επανενώσεως, μόλις έγινε Πάπας τα ξέχασε φαίνεται όλα αυτά. Εγώ ειδικά δεν εξεπλάγην απλώς, αλλά κατεπλάγην.
Αλλά τον Διάλογο κυρίως τον υπονόμευσε η Εκκλησία της Ελλάδος και δη ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος συστηματικά, από την εποχή του Σεραφείμ. Ο Σεραφείμ δεν καταλάβαινε απ’ αυτά τα ζητήματα. Πωλούσαν όμως όλοι δήθεν αγάπη στην Πατρίδα, και δήλωναν ότι "εμείς δεν θα γίνουμε δούλοι των Παπικών και των Λατίνων". Αυτή ήταν η γλώσσα του κ. Χριστοδούλου, ο οποίος υπονόμευσε δια του καθηγητή Φαράντου, του Μητροπολίτη Περιστερίου και άλλων τινών, συστηματικά τον Διάλογο. Και βεβαίως υπήρξε η διπροσωπία της Μόσχας. Μια ζωή η Μόσχα "το ’παιζε" μια έτσι μια αλλιώς, με παράλληλες επαφές και παράλληλους διαλόγους με τη Ρώμη.
Συνεπώς, είμαι αποκαρδιωμένος. Δεν ελπίζω δε ούτε με τον σημερινό Πρόεδρο, χωρίς να έχω κανέναν λόγο προσωπικής αντιδικίας. Με εξοργίζει βεβαίως η τακτική του Αγίου Περγάμου όταν τολμά να λέει ότι είναι θεολόγος συστηματικός, και συγχρόνως να ισχυρίζεται ότι η Ουνία "δεν ανήκει στα θέματα του Διαλόγου". Η Ουνία όμως είναι ένας εμπαιγμός, μια καθαρή απάτη, ένα μασκάρεμα ανθρώπων. Και έρχεται ο Μητροπολίτης Περγάμου και σου λέει "αυτά να τα κανονίσουν ως πρακτικά προβλήματα οι τοπικές Εκκλησίες". Πού τα βρήκε αυτά ο Άγιος Περγάμου; Και πού τα λέει, σε αγραμμάτους ή σε ανεγκεφάλους;»

– Πολλές φορές έχετε ασκήσει κριτική στην Εκκλησία της Ελλάδος και στον Αρχιεπίσκοπο κ. Χριστόδουλο. Τι είναι αυτό που σας προβληματίζει με την Εκκλησία της Ελλάδος;
«Με προβληματίζει μονίμως το ήθος της "Χρυσοπηγής" που είναι άηθες και κακόηθες. Και οι τρεις των απεδείχθη ότι δεν έχουν καμία σχέση με τη Χριστιανική Ηθική. Το λέω και το καταγγέλλω επίσημα. Το έχω γράψει και ενυπογράφως. Εγώ δεν "κουτσομπολεύω". Και ο κ. Καλλίνικος και ο κ. Αμβρόσιος και προπάντων ο Χριστόδουλος, όπως είπα, "ο εν παντί ασυνεπής άνθρωπος". Ποτέ δεν είπε κάτι συνεπές με τα προηγούμενα. Εγώ δεν περίμενα να βγάλουν το βιβλίο "Μάστιγα του Θεού" για να δω ποιος είναι ο Χριστόδουλος. Τον είχα ανακαλύψει από τον Βόλο. Αλλά, δυστυχώς, άνθρωποι οι οποίοι σήμερα τον κατακρίνουν, τότε τον κολάκευαν όλοι. Μεταξύ αυτών δυστυχώς και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίoς και ο Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Ιωακείμ, που ήσαν φίλοι του, και ήλπιζαν σ’ αυτόν, νομίζοντας ότι "ο Αυστραλίας είναι σκληρός και αυστηρός". Απεδείχθη ότι ήμουν ο πλέον αντικειμενικός. Δεν λέω σωστός, ούτε ευφυής, αλλά ήμουν ο πλέον ελευθέρως κρίνων. Και ελευθέρως είναι μόνον ο ανιδιοτελής. Οταν έχεις βλέψεις ή κάποιες σκοπιμότητες, οποιασδήποτε μορφής, είσαι δεσμευμένος να λες αυτό που θέλουν, και όχι αυτό που βλέπεις. Αυτός είναι ο Χριστόδουλος. Το πιο επικίνδυνο από αυτά που κάνει σήμερα είναι η "συστηματική" υπονόμευση του θεσμού του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αυτό δεν θα του το συγχωρήσουμε ποτέ, όσοι είμαστε Ελληνες και Ορθόδοξοι. Και δεν είμαι εθνικιστής, κάθε άλλο. Ξέρει και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και πολλοί άλλοι τις απόψεις μου γι’ αυτό. Ομως ουδέποτε θα του συγχωρήσω, τα έχω γράψει επίσημα στον Αγιο Μεσσηνίας, τον Χρυσόστομο, που ήταν το "πρωτοπαλίκαρο" εναντίον του Πατριαρχείου, και τους είπα ότι ουδείς Ελλην έντιμος θα συγχωρήσει αυτή τη "μανία", αυτή τη "φυσιοκρατία", να επιμένεις και να λες ότι ο Βαρθολομαίος είναι όργανο των Τούρκων. Είναι η μεγαλύτερη βλασφημία κατά του Οικουμενικού Θρόνου. Διότι μπορεί να διαφωνούμε σε χίλια πράγματα με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, αλλά αυτό δεν μπορούμε να το αρνηθούμε: αγωνίζεται όσο είναι δυνατόν για την ειρήνη των δύο λαών. Και έπεσαν θύματα στο "παραμύθι" της "Χρυσοπηγής" και ο πρώην πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης, τον οποίο για άλλους λόγους εκτιμώ, και ο κ. Σημίτης και πολλοί άλλοι, ότι δήθεν "το εθνικό έδαφος κινδυνεύει" αν επιστρέψουμε τις Νέες Χώρες στο Πατριαρχείο ή αν μνημονεύουν τον Πατριάρχη. Τι είναι αυτά που λένε; Δεν φοβούνται τον Θεό; Οι "πραξικοπηματίες" του Φαρμακίδη, που κατ’ ανάγκην έγιναν δεκτοί πίσω, και δη ως "Αυτοκέφαλοι" δίνοντας σε όλους το χειρότερο παράδειγμα, να βγαίνουν σήμερα και να λένε ότι είναι "προστάται του Ελληνισμού και του ελληνικού εδάφους"; Πού τα λένε αυτά; Σε ανεγκέφαλους; Τα πιστεύουν αυτά οι πολιτικοί μας που τους στηρίζουν; Δεν τα πιστεύουν. Αλλά τους στηρίζουν γιατί θέλουν ψήφους. Γι’ αυτό σας λέω "ελεύθερος είναι μόνο ο ανιδιοτελής". Εγώ θα τα φωνάζω και θα τα γράφω μέχρι να πεθάνω».

– Είπατε ότι διαφωνείτε σε χίλια πράγματα με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Μπορείτε να μου πείτε ποια είναι αυτά;
«Ούτε ένα δεν θα πω εδώ. Τα ξέρει ο ίδιος, τα έχω καταθέσει ενυπογράφως. Οταν μου ανακοίνωσε ότι με εξέλεξαν παμψηφεί μέλος της εν Φαναρίω Συνόδου είπα: Δεν έχει νόημα να ’ρθω, γιατί εγώ δεν κάνω ταξίδια ασκόπως. Είμαι πια ηλικιωμένος, είμαι 70 ετών, θα γίνω σε λίγο 71. Και για να ταξιδέψω υπερποντίως, θα πρέπει να υπάρχει σοβαρός λόγος. Εγώ θα πήγαινα στη Σύνοδο αν ήταν Σύνοδος πραγματικά, όπως την προβλέπουν οι Κανόνες. Οχι Σύνοδος "διερχομένων". Γιατί δεν προλαβαίνεις να πεις "καλημέρα". Γι’ αυτό βρίσκομαι σε μόνιμη αντιδικία με φίλους, οι οποίοι δυστυχώς δεν άντεξαν στον πειρασμό να ονομασθούν "Συνοδικοί". Μα τι να το κάνω εγώ να λέγομαι Συνοδικός και να μην έχω ουσιαστική ψήφο; Να μην έχω τη δυνατότητα του πραγματικού ελέγχου που βοηθά όλους μας να στηρίξουμε τον Οικουμενικό Θρόνο. Ο Οικουμενικός Θρόνος κινδυνεύει από μέσα. Πολλές φορές το έχω τονίσει στον Πατριάρχη γραπτώς. Οταν θα βγουν Τα "Κείμενα Οδύνης" τότε θα μάθουν πολλοί ότι ο Στυλιανός δεν είχε προσωπικές βλέψεις».

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 23.9.2006

Saturday, September 09, 2006

ΟΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ


Μια "οικογενειακή φωτογραφία"
Σε πρώτο πλάνο, από αριστερά:
Ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος, ο χουντικός αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και επί της υποδοχής ο Άνθιμος, ο νυν Παναγριώτατος Θεσσαλονίκης.
Πίσω τους: ο "μελετηρός" Χριστόδουλος και ο Στυλ. Παττακός.
[Η φωτογραφία από το βιβλίο Μανώλης Βασιλάκης, Η Μάστιγα του Θεού, σελίδα 68].


Στη χουντοτελετή διακρίνονται από αριστερά: Γ. Παπαδόπουλος, Ιερώνυμος, Παττακός, Άνθιμος (σε πρώτο πλάνο με το δίσκο στο χέρι), Χριστόδουλος.
[Η φωτογραφία από το εξώφυλλο του βιβλίου Μ. Βασιλάκης, Η Μάστιγα του Θεού].

– τον ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ 2001 ο Χριστόδουλος εδήλωνε ότι γνώριζε για τις «απάνθρωπες μεταχειρίσεις ανθρώπων» από τη χούντα, και πως «έβλεπα ότι η Εκκλησία στο σύνολό της θα έπρεπε να αντιδράσει γι’ αυτά τα πράγματα που συνέβαιναν στον τόπο μας»,
– τον ΜΑΡΤΙΟ 2001 εδήλωνε ότι «δεν ήξερα πως γίνονταν βασανιστήρια», «δεν είχα ακούσει τέτοια πράγματα, [] εκ των υστέρων τα έμαθα» γιατί τότε «σπούδαζε», και
– τον ΜΑΪΟ 2001 έστειλε επιστολή στον Στ. Παττακό εκθειάζοντας το «ανυπόκριτο πατριωτικό φρόνημά» του, τονίζοντας ότι «υπήρξατε εκφραστής ξεχωριστών προσόντων και αρετών και γράψατε ιστορία».



«Το “χάραγμα” θα είναι κάτι στο χέρι ή στο μέτωπο των ανθρώπων και κυρίως θα είναι ο αριθμός του “θηρίου”, ο αριθμός του Αντιχρίστου, το 666 (Αποκ. Κεφ. 130, στ. 18). Επίσης ο Αντίχριστος θα έχει παγκόσμια κυριαρχία».
Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, στο βιβλίο του με τίτλο «Η Δευτέρα Παρουσία», εκδόσεις Χρυσοπηγή, Αθήνα 2004, σελίδα 55.
«Με την ίδια λογική την Εκκλησία άμεσα ενδιαφέρει στις νέες ταυτότητες εκτός από το θρήσκευμα και το ηλεκτρονικό φακέλωμα, και ο αριθμός 666, και ο ενιαίος κωδικός αριθμός».
Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, «Λαοσύναξη» Θεσσαλονίκης, 14 Ιουνίου 2000.

Δεκάδες φορές ο Χριστόδουλος έχει ξιφουλκήσει γραπτώς ή προφορικώς εναντίον του «σατανικού» αριθμού 666, έχει μάλιστα γράψει και ολόκληρη πραγματεία με τίτλο «Πόλεμος κατά του Σατανά», εκδόσεις Χρυσοπηγή.
Σύμφωνα όμως με το ιδιοχείρως από τον Αρχιεπίσκοπο συμπληρωμένο και υπογεγραμμένο έντυπο της «Ιεράς» Συνόδου, ο αριθμός της αστυνομικής ταυτότητας του Χριστόδουλου Παρασκευαΐδη του Κωνσταντίνου είναι Η 666944/64. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι από το 1964, δηλαδή επί σαράντα δύο (42) χρόνια, η αστυνομική ταυτότητά του φέρει το «χάραγμα του Αντιχρίστου», τον αριθμό 666, και δεν ενδιαφέρθηκε να τον αλλάξει. Και εάν τώρα επιχειρήσει να την αντικαταστήσει ώστε να αλλάξει ο αριθμός της, θα είναι ο μοναδικός κληρικός του οποίου η ταυτότητα δεν θα αναγράφει το θρήσκευμα. (Το εν λόγω δελτίο του Χριστόδουλου, δημοσιεύεται στη σελίδα 666 του βιβλίου Μ. Βασιλάκης, Η Μάστιγα του Θεού).



Τι είναι το βιβλίο «Η Μάστιγα του Θεού»:



666 ΣΕΛΙΔΕΣ με τον λόγο και τα έργα του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, του πολίτη με αριθμό ταυτότητας 666 944 (δημοσιεύεται φωτογραφικά στη σελίδα 666). Το βιβλίο παρουσιάζει τις ιδεοληψίες και τα κατορθώματα μιας δεύτερης επταετίας αφού ευλαβώς υπηρέτησε την πρώτη (δηλαδή τη δικτατορία των συνταγματαρχών). Αναλύει το ιδεολόγημα της Ελληνορθοδοξίας, ημίονο που ίππευσε ο «Εθναπόστολος» προκειμένου να εισπηδήσει στην πολιτική, η οποία δεν είναι παρά μεταμφίεση του κακοφυούς και κακόφημου Ελληνοχριστιανισμού μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος της «Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών» το 1974. Ανατέμνει τα ιδεολογήματα που συγκροτούν τη μυθολογία της «Ελλάδας Ελλήνων Ορθοδόξων» και την καταγωγή τους. Χαρτογραφεί τις αναχρονιστικές δυνάμεις, όλου του φάσματος, οι οποίες σε πολιτικό αλλά και θεωρητικό επίπεδο συνήργησαν και συνεργούν στην κραταίωση, τη διάχυση και τις μεταστάσεις του φαινομένου, κορυφαία έκφραση του οποίου είναι ο αρχιεπισκοπικός πολιτικός λόγος και οι εξουσιαστικές και εθναρχικές αξιώσεις του. Παρακολουθεί σχολαστικά τον δάνειο θεωρητικό λόγο του (αναμηρυκαστική μωροθεολογία), την εθνολαϊκιστική δημαγωγία και τις πολιτικές παρεμβάσεις του. Παρουσιάζει όλη την πορεία του και ειδικότερα το χουντικό παρελθόν του με ανέκδοτες φωτογραφίες και ντοκουμέντα, όπου η «έκπληξη» είναι ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος. Αποκαλύπτει το… σατανικό «Σχέδιο Μυρμηκολέων», αλλά και το «Σχέδιο Χαμαιλέων» που συνήθως εφαρμόζει ο Χριστόδουλος. Μετά πάσης λεπτομερείας παρουσιάζει τη Μαύρη Ελλάδα, όπως εκφράστηκε με την Απάτη των Ταυτοτήτων. Και ολοκληρώνεται με την εκτενή παρουσίαση του «κύριου είδους προς εξαγωγή που διαθέτει η χώρα μας», το οποίο «δεν είναι άλλο από την Ελληνορθοδοξία», σύμφωνα με τη ρήση του Χριστόδουλου. Δηλαδή με την αναλυτική παρουσίαση των εκκλησιαστικών σκανδάλων του 2005. Μια συναρπαστική περιήγηση στoν θαυμαστό κόσμο της Ελληνορθοδοξίας και την «εθναποστολή» που έχει καταντήσει μάστιγα για τη χώρα μας.

● Στην εισαγωγή παρατίθενται άγνωστες έως σήμερα αγορεύσεις του μέγιστου Έλληνα πολιτικού Ελευθερίου Βενιζέλου πριν από ακριβώς 100 χρόνια, το 1906: Για το ζήτημα της συνταγματικής επιβολής της ορθοδοξίας ως «επικρατούσας/επίσημης θρησκείας» του κράτους, για το ιδεολόγημα της ελληνορθοδοξίας, για τη σχέση ελληνισμού-χριστιανισμού, για τη θέσπιση του όρου ελευθεροθρησκία (στη βάση του δικαιώματος) αντί του όρου ανεξιθρησκία (στη βάση της ανοχής), θέματα τα οποία είναι άλυτα ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα.

Ένα «σατανικό βιβλίο» για την «Ελληνορθοδοξία»

Του Απόστολου Φωκά*

Βάλλεται ο Χριστόδουλος, δηλαδή βάλλεται η ελληνοορθοδοξία από τους «άθεους αριστερούς»! Συναγερμός στη Μονή Πετράκη. Προσοχή, χριστιανοί! Προσοχή: «Θαυμαστά αποτελέσματα δείχνει να πετυχαίνει η εκστρατεία εκφοβισμού του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου που έχουν ξεκινήσει εδώ και λίγες εβδομάδες οι άθεοι αριστεροί. Ναυαρχίδα αυτής της εκστρατείας το βιβλίο-λίβελος κατά του Χριστόδουλου "Η Μάστιγα του Θεού", που έγραψε ο γνωστός ανθέλλην δημοσιογράφος Μανώλης Βασιλάκης... Έντρομος ο Αρχιεπίσκοπος-Κεραυνός σε κάθε κήρυγμά του τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, γλείφει τους άθεους αριστερούς, εξυμνώντας τους λαθρομετανάστες! (…) Όταν λέει τέτοια πράγματα ο Αρχιεπίσκοπος Κεραυνός για να καλοπιάσει τους αριστερούς, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι το παιχνίδι είναι χαμένο για εμάς τους Έλληνες...». Αυτά «αποκάλυψε» την περασμένη βδομάδα το ημιεπίσημο όργανο του Χριστόδουλου, «Στόχος». Και η εφημερίδα «Άλφα1» του ΛΑΟΣ: «Θα αντιδράσει κανείς απ’ όλους αυτούς που υβρίζει ο Μανώλης Βασιλάκης; Όσο χριστιανός και αν αισθάνεται, νομίζω ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δεν πρέπει να σιωπήσει. Ειδάλλως, θα δώσει το πράσινο φως στους απανταχού αριστεροκουλτουριάρηδες να τον υβρίζουν άφοβα, αντλώντας επιχειρήματα από τον λίβελο του Βασιλάκη. Και μαζί με τον Χριστόδουλο θα ξεφτιλιζόμαστε όλοι εμείς οι Ελληνορθόδοξοι που τον στηρίζουμε...». Έντρομος κοτζάμ «Αρχιεπίσκοπος Κεραυνός»;

Το «θαύμα» του Διαφωτισμού
Μέρες που είναι, τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει ο Αρχιεπίσκοπος και το περιβάλλον του, παρά ένα θεϊκό σημάδι, ένα θαύμα; Όχι το λειψανεμπόριο του Βησσαρίωνα, μα κάτι περισσότερο, ένα θαύμα της «Δεξιάς του Κυρίου» που να αναστήσει τον «Εσταυρωμένο Χριστόδουλο», σταυρωμένον ανάμεσα στο Γιοσάκη και στο Βαβύλη, στον φρικτό Λυκαβηττό-Γολγοθά του άθεου Κολωνακίου. Αλλά η Δεξιά του Κυρίου έχει άλλα πιο σοβαρά πολιτικά προβλήματα και καμιά διάθεση να ικανοποιήσει τις υπερφίαλες απαιτήσεις ενός «επαίτη» Αρχιεπισκόπου, εύκολα χειραγωγούμενου και πανταχόθεν εκβιαζόμενου. Είναι κωμικοτραγική η θέση του, καθώς από Κύριος της Δεξιάς βρίσκεται αιχμάλωτος της Δεξιάς του Κυρίου, χρήσιμος μόνο σαν ψηφομαζώχτρα της προκειμένου να διασώσει το θρόνο του. Πού τα παλιά μεγαλεία, οι συνεχείς απαιτήσεις για εξόφληση «γραμματίων» και οι εκβιασμοί στην Πολιτεία; Γιατί κατάπιε τη γλώσσα του και δηλώνει στους στενούς συνεργάτες του ασθενής και «περίλυπος έως θανάτου» επειδή δεν ξέρει με ποιο τρόπο να αντιμετωπίσει ένα «σατανικό βιβλίο» 666 σελίδων με τα ίδια του τα λόγια και έργα; Δεν μπορεί δηλαδή να αντιμετωπίσει τον Εαυτό του. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το βιβλίο, ένας μεγάλος πανοραμικός καθρέφτης.Αντί όμως για το θαύμα που ευχόταν ο Χριστόδουλος συνέβη ένα «θαύμα» του… «άθεου Διαφωτισμού». «Αναστήθηκε» ο Ελευθέριος Βενιζέλος, και μιλά μετά από εκατό (100) ακριβώς χρόνια. Ο Βασιλάκης ανέσυρε από τη λήθη συγκλονιστικές αγορεύσεις του, του 1906, άγνωστες και ανέκδοτες έως σήμερα, εναντίον όλων των ιδεολογημάτων της «ελληνορθοδοξίας» και της συνταγματικής επιβολής τους, κυρίως εναντίον της ιδέας της «επικρατούσας θρησκείας». Ανέσυρε την καταγγελία του Ελ. Βενιζέλου εναντίον του «ελληνοχριστιανισμού» (τον οποίο εμείς γνωρίσαμε με στρατιωτική περιβολή και που μετά το 1974 κυκλοφορεί με πολιτική «στολή παραλλαγής», μεταμφιεσμένος σε «ελληνορθοδοξία»).
Αυτό το «θαύμα» του Διαφωτισμού και πολλά άλλα «θαύματα» συμβαίνουν στο βιβλίο του Μ. Βασιλάκη, το οποίο θα χαρακτηρίζαμε ως «πολιτική βιογραφία» του Χριστόδουλου. Ο συγγραφέας εξιστορεί την πορεία και τη δράση του παρουσιάζοντας εκατοντάδες άγνωστα στοιχεία: κείμενα, ντοκουμέντα, φωτογραφίες, ενώ παράλληλα ανασυνθέτει τα γνωστά εστιάζοντας την προσοχή μας σε όσα δεν προσέχθηκαν την ώρα που γίνονταν. Ένα «συναξάρι» του δημόσιου λόγου του, αλλά ταυτοχρόνως και ένα «Απόκρυφο Ευαγγέλιο του (άγνωστου) Χριστόδουλου» που έχει τρομάξει τον ίδιο και το περιβάλλον του. Ορισμένα από αυτά τα ντοκουμέντα είναι πολύτιμα για όσους αγωνίζονται εναντίον τού αναξιοπρεπώς θρησκευόμενου ελληνικού κράτους: Καταλυτικά επιχειρήματα αποτελούν οι μελέτες του ίδιου του Χριστόδουλου με τις οποίες τασσόταν υπέρ του χωρισμού Κράτους-Εκκλησίας, στις αρχές της δεκαετίας του 1990! Ψηφίδα-ψηφίδα ταξινομημένα σε θεματικές ενότητες, λόγοι, έργα, κείμενα, ντοκουμέντα δίνουν πλήρη τη μεγάλη εικόνα της «εθνικοφρονικής δράσης» του. Έτσι το βιβλίο αυτό αποτελεί μια Μαύρη Βίβλο, πιο μαύρη από το «πενθηρό ράσο» του, μαύρη όσο και οι χουντικές, ρατσιστικές, νεοφασιστικές απόψεις που εκφράζει.

Αμετανόητος φιλοχουντικός
Το βιβλίο προσθέτει νέα στοιχεία για το χουντικό παρελθόν του (ανέκδοτες φωτογραφίες και κείμενα με τα οποία υμνούσε το «θείον έργον» της «Εθνικής Κυβερνήσεως», εμπνεόμενος από την «επαναστατικήν πνοήν της περιόδου ταύτης». (Όμως ασχολείται και με τον …Πάσης Μακεδονίας Άνθιμο ο οποίος εμφανίζεται σε δύο «οικογενειακές φωτογραφίες» με τους δικτάτορες, σε πρώτο πλάνο, πλάι στον «μελετηρό» Χριστόδουλο. Ο Άνθιμος ήταν τότε υπεύθυνος Τύπου της χουντοσυνόδου). Εκτός όμως από τα άγνωστα στοιχεία, ακόμη και στα «γνωστά» ο συσχετισμός τους δίνει μια άλλη διάσταση. Π.χ., η τοποθέτηση τριών ψηφίδων στη φυσική τους θέση:
• τον Φεβρουάριο 2001 ο Χριστόδουλος εδήλωνε ότι γνώριζε για τις «απάνθρωπες μεταχειρίσεις ανθρώπων» από τη χούντα, και πως «έβλεπα ότι η Εκκλησία στο σύνολό της θα έπρεπε να αντιδράσει γι’ αυτά τα πράγματα που συνέβαιναν στον τόπο μας»,
• τον Μάρτιο 2001 εδήλωνε ότι «δεν ήξερα πως γίνονταν βασανιστήρια», «δεν είχα ακούσει τέτοια πράγματα,… εκ των υστέρων τα έμαθα» και
• τον Μάιο 2001 έστελνε επιστολή στον «Στρατηγό» Στ. Παττακό εκθειάζοντας το «ανυπόκριτο πατριωτικό φρόνημά» του και τονίζοντας ότι «υπήρξατε εκφραστής ξεχωριστών προσόντων και αρετών και γράψατε ιστορία».

«Ελλάς Ελλήνων Ορθοδόξων»
Ο συγγραφέας ασχολείται ιδιαίτερα με τη μετάλλαξη του ιδεολογήματος «ελληνοχριστιανισμός» σε «ελληνορθοδοξία», με τη μετατροπή δηλαδή της «Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών» σε «Ελλάδα Ελλήνων Ορθοδόξων». Χαρτογραφεί τις αναχρονιστικές δυνάμεις οι οποίες σε πολιτικό αλλά και θεωρητικό επίπεδο συνήργησαν και συνεργούν στην κραταίωση της «ελληνορθοδοξίας» την οποία χαρακτηρίζει «όπιο του σύγχρονου ελληνισμού». Καταρρίπτει τις εθνικιστικές φανφάρες και ιδεοληψίες της αποκαλύπτοντας την ουσία τους και την καταγωγή τους από κάποιο μαύρο παρελθόν, είτε πρόκειται για τους Κολλυβάδες και τον ηγέτη τους «ταλιμπάν άγιο» Αθανάσιο Πάριο ή τον «αγύρτη άγιο» Παπουλάκο είτε πρόκειται για τις δύο «ελληνοχριστιανικές» δικτατορίες, της 4ης Αυγούστου και της 21ης Απριλίου. Ανατρέχει στις φωτεινές παραδόσεις του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, ξαναδιαβάζοντας τα πρωτότυπα κείμενα, και προβάλει ως ζωτική ανάγκη ένα νέο κύμα Διαφωτισμού στην εποχή μας η οποία χαρακτηρίζεται από την επιστροφή του θρησκευτικού φανατισμού. Τελικά, «Η Mάστιγα του Θεού» είναι μια επιβλητική σύνθεση, η οποία ενώ έχει τις αρετές και την τεκμηρίωση μιας διεξοδικής επιστημονικής μελέτης διαβάζεται και σαν ευθυμογράφημα, σάτιρα, σαν λαϊκό ανάγνωσμα, αφού τα κεφάλαια είναι τοποθετημένα εναλλάξ: ένα ακαδημαϊκού επιπέδου κείμενο το διαδέχεται ένα ευθυμογράφημα με λόγια ή χουντολαϊκιστικές φανφάρες του Χριστόδουλου. Μετά πάσης λεπτομερείας παρουσιάζει τη σουρεαλιστική «Μαύρη Ελλάδα», όπως εκφράστηκε με την εξέγερση των ταυτοτήτων. Και ολοκληρώνεται με την αναλυτική παρουσίαση των σκανδάλων του 2005.

Με τα ίδια του τα όπλα
Γιατί, όμως, παρά τη μαχητική θέση του συγγραφέα του στο στρατόπεδο του Διαφωτισμού, οι πρώτοι που προπαγάνδισαν το βιβλίο είναι πατριάρχες, μητροπολίτες, παπάδες, μοναχοί; Στο Φανάρι, στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, στις Αρχιεπισκοπές Αμερικής, Αυστραλίας και Τιράνων, αλλά και στις Μονές Αγίου Όρους και Πάτμου το βιβλίο αποτελεί θέμα καθημερινών συζητήσεων και βυζαντινών συνωμοσιών. Αυτό που ο Βασιλάκης δημοσιεύει ως απόδειξη αγυρτείας είναι ένα υπερόπλο που στρέφεται εναντίον του χωρίς να υπάρχει αμυντικό σύστημα να τον προστατεύσει. Ο Αρχιεπίσκοπος, για να φανατίζει τους θρησκόληπτους, έγραφε: «Το "χάραγμα" θα είναι κάτι στο χέρι, ή στο μέτωπο των ανθρώπων και κυρίως θα είναι ο αριθμός του "θηρίου", ο αριθμός του Αντιχρίστου, το 666». Στο βιβλίο ωστόσο δημοσιεύεται η αστυνομική ταυτότητα του Χριστόδουλου η οποία φέρει αριθμό 666 944/64. Στους αριστερούς, στα δισέγγονα του Διαφωτισμού, αυτό φαίνεται κωμικό, αλλά ο Χριστόδουλος διατρέχει τρομερό κίνδυνο από τις ίδιες τις δεισιδαιμονίες που καλλιεργούσε. Γιατί για τα μυαλά των φανατικών του ιερατείου και των πιστών ο ίδιος έχει το «χάραγμα του Αντιχρίστου»…

Εφημερίδα «ΕΠΟΧΗ», Μ. Σάββατο 22 Απριλίου 2006, σελ. 14-15

http://www.epohi.gr/2342006_issues_fokas.htm

[*] Σημείωση Μ. Βασιλάκη: Το ψευδώνυμο που χρησιμοποίησε ο συντάκτης της εφημερίδας (δηλαδή ένα από τα πολλά ψευδώνυμα του προστατευόμενου του Χριστόδουλου Απόστολου Βαβύλη) είναι ένα εύρημα το οποίο ζηλεύω.